Aangezien ik nogal van het experimenteren ben, gooi ik de kontjes van de bosuitjes nu een keertje niet weg. Nee, ik zet ze ik een bakje water. En ik gooi er ook een paar zó in de tuin, op plekjes… Verder lezen →
Hoe handig het is, dat we twee handen hebben, daar sta je nooit zo bij stil. Totdat je er eentje niet mag gebruiken. Verbazingwekkend. En dus ga ik weer zitten tikken, want dat gaat wel met één hand. Als je… Verder lezen →
De dag begint als een gewone dag. Dat wil zeggen, na onverklaarbare hypers gisteren verloopt de nacht onrustig, met een aaneenschakeling van het trrr-trrr-trrr van m’n sensor, die me vertelt dat ik een hypo heb. Dus een tikkeltje gesloopt kruip… Verder lezen →
Het gaat nu toch echt gebeuren. Ik ga overstag. Ik ga aan de pomp. Maar nu nog besluiten welke… Help! Sinds ik auto-immuundiabetes heb, wordt het me regelmatig ingefluisterd. Moet je geen insulinepomp? Maar ik moet er niet aan denken,… Verder lezen →
Het lijkt wel of ik de oorlog nog heb meegemaakt. Voor iemand die niet op bijstandsniveau hoeft te leven of zo, lijk ik soms debiel zuinig. Als ik weer eens bij de kassa sta te wapperen met een kassabonnetje (dat… Verder lezen →
“Heb je niks te doen dan, verveel je je of zo?” vraagt de buurvrouw gekscherend, als ik sta uit te meten hoeveel potten er vóór het huis in het streepje zon zouden kunnen staan. Maar dat is het niet. Het… Verder lezen →
Diep ellendig kan ik me voelen, als het weer zo grijs en nat en onstuimig is. En als het stralend weer is… straal ik zelf ook! Op de één of andere manier heeft het weer belachelijk veel invloed op mijn… Verder lezen →
© 2024 Veroniqzelf — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑