Ik ben als kind altijd een knutselskip geweest. Maar zeg nou zelf: wanneer ben je nou nog een beetje creabea bezig als volwassene? Ok, misschien bij het creëren van een avondmaaltijd of zo. Maar mijn creatieve hobbies zijn erbij ingeschoten… Verder lezen →
Ik probeer op Google Maps in Streetview dat tyfuspaaltje terug te vinden. Want ik heb geen goed beeld meer van de situatie, en ondanks dat ik het al aan veel mensen heb uitgelegd, weet ik niet precies waarom het fout… Verder lezen →
Even een oefening in positief denken. Oftewel: verzin eens een voordeel. Ik kan in bed blijven liggen zolang als ik wil. Ik hoef niet te bedenken wat we gaan eten, of waar en wanneer ik de boodschappen moet doen. Ik… Verder lezen →
Tijd. Het is iets vreemds. Tijd is relatief. Gaat soms te snel, soms te langzaam. Ik verlies het gevoel voor tijd, dag, datum,…. Iedere dag lijkt op de andere. Ik dacht dat ik nu veel tijd zou hebben, om te… Verder lezen →
Het is inmiddels vier weken geleden, dat ik op de spoedeisende hulp terecht kwam. De dagen gaan nog steeds snel voorbij, omdat alles tijd kost. Slow living. Het verblijf hier geeft op zich rust, maar er gaat ook nog steeds… Verder lezen →
Het zo warm dat ik m’n “luchtuurtje” maar in de ochtend hou. Het verschil met de gevangenis is dat ik het hier gelukkig zelf kan bepalen, hahaha. Hoewel er een paar rokers zitten, wat me altijd irriteert, is het verder… Verder lezen →
Ik heb weer bezoek van lieve vrienden en we gaan even beneden op het terras zitten. Buitenlucht, heerlijk! Mijn kamerraam staat dag en nacht open, dat is fijn, maar er gaat niks boven buiten zijn. Nou ben ik normaal gesproken… Verder lezen →
Fijn, ik heb een nieuwe wc-bril! Ik wist niet eens dat zoiets bestond… Ik had al eerder de suggestie gekregen om iets te kopen bij de hulpmiddelenwinkel, maar wist eerlijk gezegd niet waarnaar ik nou op zoek moest gaan. En… Verder lezen →
“Neeeee Daan die thee!!!” Ze kijkt verschrikt op, en dan naar de kop thee die ze tussen haar smalle bovenbeentjes heeft staan in de rolstoel. “Ohhhh sorry, sorry hoor, sorry…” stamelt ze. Sorry?! Ik gris de beker tussen haar beentjes… Verder lezen →
Soms is absurditeit gewoon lachwekkend. Na alle gedoe rondom locaties en transport – vallen bij Maassluis, SEH in Rotterdam, noodopvang in Rotterdam-Zuid, de foto’s die per sé in Schiedam gemaakt moesten worden, terug naar Zuid, uiteindelijk een bed in Schiedam… Verder lezen →
Ik ben zo totaal overprikkeld dat ik de eerste nacht nauwelijks kan slapen. Maar het is niet erg. Ik voel me rustig en kijk over de zwakverlichte huizen naar de donkere horizon. De woonwijk slaapt. Ik hoor hier en daar… Verder lezen →
© 2024 Veroniqzelf — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑