Niet normáál gewoon, het gips mag er straks al weer af! Wat vliegen de weken voorbij. Ik weet nog dat ik dacht: wat vréééselijk, minimaal vijf weken gehandicapt! En ook: nou ja, als ik dan niks kan, met m’n pols… Verder lezen →
Ik pak een appel van de fruitschaal. Blèèhh!! Hij geeft mee tussen m’n vingers…. Die is helemaal rot! Terwijl ik de deksel van het gft-verzamelbakje optil, schiet me ineens iets te binnen. Wie houden er van rot fruit? Vlinders! De… Verder lezen →
Het is niet helemaal wat ik voor ogen had, deze maand. Ik dacht meer aan lange fietstochten en andere sportieve activiteiten op hier en daar dagjes vrij. Maar met een pols in het gips is de keuze aan activiteiten ineens… Verder lezen →
Ondanks de slechte voorspellingen, piept er af en toe een straaltje zon tussen de wolken door. Ik doe de tuindeuren open en loop naar buiten. Diep inademen. Langzaam uitademen. Even lucht. Want ik voel me opgesloten. Mijn hoofd draait overuren,… Verder lezen →
Op de één of ander manier zitten ze erop te loeren, die insecten: zo gauw ik het raam open doe vliegt er iets naar binnen. Meestal zo’n brommende vlieg, die lekker overal gaat zitten poepen. En dan lopen wij weer,… Verder lezen →
© 2024 Veroniqzelf — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑