Het was een lange, zware dag. Onderweg naar huis eten we wat, en ik gok de koolhydraten om m’n insuline toe te dienen. Bij nader inzien blijk ik misschien iets te voorzichtig te zijn geweest, en oh ja, er zat zo’n koekje bij de koffie… nog een beetje extra toedienen dus. Dat gaat gelukkig met zo’n pompinfuus een stuk makkelijker, onderweg, dan met pennen en naalden… We zijn doodop en als we thuiskomen willen we meteen naar bed.

Ik poets m’n tanden en werp gewoontegetrouw nog even snel een blik op het scherm van m’n insulinepomp. Hm, m’n bloedglucose is best snel aan het dalen. Hopelijk stopt dat zometeen, voordat ik weer in een hypo kom, en weer eens m’n bed uit moet om suikers te eten. Ik kijk naar de waarde voor “actieve insuline”, de insuline die ik dus eerder heb toegediend en die nog in werking moet komen. Huh?!? Waaaat?!? Nog 9 eenheden?!?

Dit kan niet. Er is iets mis. Snel kijk ik naar de bolusgeschiedenis. Uh-oh…. Er staat bij de laatste bolus niet 10 koolhydraten, maar… 10 eenheden! Sh**!!!!!

Kennelijk heb ik niet goed opgelet en per ongeluk het 10-voudige aan insuline toegediend van wat de bedoeling was. Het equivalent van 3 borden pasta. In plaats van een koffiekoekje. Mijn hersens draaien overuren. Het kan er niet meer uit, het zit nu in m’n lijf. Wat nu? Er zit maar één ding op: als een gek suiker gaan eten!

Ik pak pen en papier, want ik kan nu nog nadenken. Dit is namelijk zo’n moment dat je ook zomaar door kunt schieten met veel te veel eten, als je eenmaal in een zware hypo zit… Ik begin te schrijven. Even denken… wat gaat snel naar je darmen? Druivensuiker natuurlijk. En drinken. Voor 90 koolhydraten moet ik meer dan 2 rollen dextro naar binnen werken, dat gaat nooit lukken! Ik begin met 6 stuks, en schrijf op: 20kh. Nu siroop. (Ik lust geen siroop, maar heb het gelukkig wel in huis voor dit soort ellende…) Ik weeg 60 gram af, dat is … 45kh, water erbij, en kloek het naar binnen. Dat is 65. Een schaaltje gezoete ontbijtgraan (ook speciaal hiervoor…) van 20 gram, is weer 16kh erbij. Dan nog maar 3 dextro’s, dat is 90. Pffff. En nu ben ik misselijk.

Ik durf niet te gaan slapen, dus ik kijk nog even een filmpje op de iPad. Na een uur lijkt de stijging door te zetten en doe ik m’n ogen dicht. De hele nacht giert het pompalarm, want ik tik de 20 aan en blijf daar uren op hangen, niet echt gezond… maar ik durf even niets meer te corrigeren! Uiteindelijk val ik laat in de kleine uurtjes in slaap, en word ‘s morgens wakker met een ‘normale’ waarde, dankzij geleidelijk ingrijpen van de pomp. Gatver, wat ik allemaal aan troep naar binnen heb moeten werken, ik word weer misselijk als ik er aan denk…

Het bevalt verder op zich best goed hoor, die insulinepomp. Maar op dit soort momenten realiseer ik me dat het mensenwerk blijft. Mijn werk. En ik kan gewoon een fout maken. Zomaar even niet goed opletten. En die kan zomaar fataal zijn. Dat is toch wel een enge gedachte. Wat als ik het niet toevallig had gezien, en was gaan slapen? Ik moet er niet aan denken. En wat als ik oud word, vergeetachtig, verstrooid, het niet meer snap? Hm. Even niet te veel over nadenken, nu, geloof ik.

Maar wèl effe de aandacht erbij houden, dat wel.