De rol die ik jarenlang heb vervuld in als gedetacheerde, was meestal ook de rol die op een afdeling het langste in stand bleef. Eén voor één waren collega’s ‘klaar’ met hun gedeelte van de opdracht. Een afscheid werd ingepland, er werd geld ingezameld voor een kado en er werd geborreld. Tegen de tijd dat mijn eigen afscheid dan naderde, was er vaak niemand meer om mij uit te zwaaien. Ik voelde me dan degene die het spreekwoordelijke licht uitdeed. Toch wel soort van symbolisch, want die rol krijg ik voor mijn gevoel vaker toebedeeld…
In het ‘echte leven’ voel ik me regelmatig geroepen om een ander te hulp te schieten. Logisch, want het is ook zingevend, om er voor anderen te kunnen zijn. Vooral in de eigen kring, voor de mensen waar je het meeste van houdt. En zeker voor de mensen die ook voor jou klaargestaan hebben.
Waar ik vroeger nooit zo over heb nagedacht, is hoe dat dan gaat als je ouder wordt. Als je een heel kleine ‘kring’ hebt. En geen kinderen hebt. En de zorgvoorzieningen waar je dacht op terug te kunnen vallen, steeds meer uitgekleed worden. Wie gaat mij helpen dan?
Ook bijna al mijn vrienden zijn kinderloos. Intussen draaien onze levens steeds meer om de generatie boven ons. In de levensfase waarin je altijd had gehoopt om je eindelijk te gaan verheugen op het Zwitserlevengevoel, blijk je je handen vol te hebben aan mantelzorg. Zorgen spoken 24/7 door je hoofd. Wat moet ik doen? Kan ik dat regelen? Wie weet hoe dat zit? Als dat maar goed gaat…
Mijn eigen gezondheid levert me kopzorgen genoeg en schreeuwt steeds weer om aandacht, maar het lukt vaak niet om die voorrang te geven. Het is onontkoombaar, we moeten nu zorgen voor de oudere, hulpbehoevende generatie, ouders, tantes en ooms. En dat verdienen ze ook. (Althans, de meesten wel… ;-))
Maar… hoe gaat dat straks verder? Met mij, en met mijn generatie? Er komt geen tijd meer om tot rust te komen, om te genieten van wat ik nu nog kan. Geleidelijk aan takel ik vervolgens zelf af. En wat dan? Als ik het niet meer kan? Als ik zelf hulp nodig heb? Dan is er niemand om voor ons te zorgen. Ik weet niet wat ik erger vind, de psychische ‘last’ en zorgen van de zorg, of het idee dat er voor mij, voor ons, kinderlozen, niemand zal zijn.
Het is wel gewoon hoe het leven nou eenmaal is. Soms overvallen zulke paniekgedachten me, maar eigenlijk is het niks unieks, geldt het voor iedereen. Wij zeggen dan tegen elkaar: “Als het niet meer gaat, doen we gewoon het licht uit hoor! Klaar is klaar.” Tja, dat is vooraf makkelijk gezegd…
Hoe zit dat bij jou? Denk jij daar wel eens over, ouder worden?
19 augustus 2025 op 16:58
De titel is wel erg goed gekozen…
Wij hebben een zoon en dochter, zoon woont ver weg, dochter dichterbij. Ik zou niet willen dat zij ons moet nalopen, weet zelf hoe zwaar dat op een gegeven moment wordt. Het is lastig, je weet niet wat de toekomst geeft. Wij hebben geen zin om nu naar een flatje o.i.d. te gaan verhuizen, terwijl veel mensen van onze leeftijd dat wel doen. Zou niet gelukkig zijn zonder tuin. Tja, heel latsig.
20 augustus 2025 op 23:11
Ja, lastig is het zeker. Je blijft maar uitstellen hè, want je wilt ook nog genieten zolang het kan. Maar intussen zie ik ook zulke problemen ontstaan bij mensen die er te laat bij zijn en niet meer kùnnen verhuizen… En een ander tot last worden wil je ook niet, al heb ik dat probleem dus minder omdat er toch niemand is voor mij, later.
Voor nu hoop ik vooral dat er nog wat tijd overblijft om te genieten van het ouder worden…
19 augustus 2025 op 13:02
Ouder worden gaat vanzelf (….). Ik merk dat ik minder hoge tonen hoor (als muzikant en podcaster zou ik het anders willen, maar ik kan er niets aan veranderen en dat accepteren is als beginnend stoïcijn het beste wat je kunt doen). Ik ben instabieler (met gesloten ogen op 1 been staan is een duidelijke aanwijzing – in een seconde dreig ik op mijn leeftijd om te vallen – dat ik niet meer zo jong als vroeger ben). Dat zijn twee van de tekenen dat ik ouder ben geworden.
Ik denk over ouder worden na omdat het ouder worden door mijn zoon duidelijk wordt. Zo is hij nu net zo groot is als ik en door hem weet ik dat ik zoveel jaren vader ben. Het feit dat ik ouder ben, vader, maakt ouder worden trager, heb ik het gevoel, en ik heb ook door hem een reden en een wens om nog ouder te worden.
Ik besef ook dat ik in geleende tijd leef (nope, geen uitleg over dat geleende), en dat ik blij ben met die extra tijd.
Ik denk bovendien dat er nog veel goeds te wachten staat voor mij. Ik ben nog niet uitgeleefd, uitgeleerd, uitgereisd, uitgenoten, uitgemaakt.
Met ouder worden komen ook goede zaken: schijt hebben aan anderen (scheten laten tussen medemensen is fun), niet meer zo heel nodig moeten, aandacht voor de werkelijk belangrijke zaken en mensen, etc.
En val ik morgen om, dan wil ik graag op mijn grafsteen lezen: Ik ben er geweest.
20 augustus 2025 op 23:17
Mooie woordspeling op je grafsteen! Tja, we willen een lang leven en dus een hoge leeftijd bereiken, maar dan het liefste zonder ouder te worden…. Interessant dat je zoon die impact heeft. De kans is natuurlijk ook groot dat hij jou overleeft. Wat je van je generatiegenoten niet kunt zeggen. Hoe ouder jij wordt, hoe meer bekenden je verliest. Ook niet zo’n gezellig vooruitzicht. Intussen bemerk ik ook wel een voordeel van het ouder worden: over sommige dingen maak ik me minder druk.
10 augustus 2025 op 09:56
Ja, daar denk ik ook wel eens over na. En ik ben er tot nu toe nog nooit vrolijk van geworden. Wij hebben de oudere generatie intussen al uitgewuifd. Door mijn ziekte hebben de eerste beperkingen al jaren geleden hun intrede gedaan. Gelukkig heb ik een kanjer van een partner. Als die wegvalt, heb ik meteen een probleem. Daar denk ik momenteel maar liever niet te lang over na.
10 augustus 2025 op 18:19
Dat laatste, daar ben ik ook mee gezegend. Ik moet er echt niet aan denken hoe dat moet als één van ons wegvalt, of wie er als eerste zal gaan… Het is soms een lastige balans, tussen realistisch zijn en gewoon van de dag te genieten die je nu hebt!
En ik begrijp heel goed dat jou het vooruitzicht op een gezonde oude dag al is afgenomen. Ik hoop van harte dat je zo lang mogelijk kunt genieten!
10 augustus 2025 op 20:25
Dankjewel, daar ga ik in ieder geval wel voor. Piekeren heeft geen zin.
11 augustus 2025 op 07:40
Die instelling oefen ik ook op.
9 augustus 2025 op 09:37
Ik denk daar geregeld over na, maar probeer het niet mijn denken te laten beheersen. Want een hoopgevende gedachte is het niet direct.
Zelf heb ik me lang bij de ‘sandwichgeneratie’ gevoeld. Zowel de generatie na als voor mij had hulp nodig.
Bij jou is er de generatie voor je.
Maar het is niet omdat je kinderen hebt, dat je er gerust in kan zijn dat zij alles voor je oplossen bij het ouder worden, want op dat moment staan zij volop in het drukke leven.
En je kinderen zijn je kinderen niet….. Kahlil Gibran.
Er zijn genoeg instanties die hulp kunnen bieden en de onbekende vraag blijft of je ze ooit nodig zal hebben.
Ik redeneer zoals een ex-minister altijd zei ‘de problemen dienen opgelost te worden als ze zich voordoen’. Anders zit je hoofd vol regenschermen terwijl de zon blijft schijnen.
Maar ik besef, erg verrijkend is dit schrijven niet
10 augustus 2025 op 09:09
Dat is een verstandige benadering.
Juist in een periode dat ik zorg en aandacht aan anderen geef, komen deze gedachten soms boven. Een – misschien onrealistisch- verlangen naar rust en onbezorgdheid.
Door er iets over te schrijven hoop ik weer te beseffen dat dit voor veel mensen geldt. En op sommige problemen moet je juist voorbereid zijn, denk ik, omdat het anders te laat is om ze op te kunnen lossen… 😉
Het vertrouwen in die “instanties” en hulp heb ik inmiddels verloren, het blijft vooral hopen dat ik niets nodig ga hebben…
En mezelf blijven voorhouden: dit is het leven, dit is normaal.
10 augustus 2025 op 10:36
Ik ben er niet zeker van of je je juist daarop moet voorbereiden. Alles kan zo erg veranderen op korte tijd en soms bieden oplossingen zich onverwacht aan of lukken geplande oplossingen totaal niet. En ondertussen gaat kostbare tijd verloren.
10 augustus 2025 op 18:13
Dat is ook wel weer zo. Tegelijk vind ik het ook jammer als mensen het uitstellen om de waarheid onder ogen zien en ‘te laat’ beseffen dat ze bijvoorbeeld zullen moeten verhuizen, maar het zelf inmiddels niet meer kunnen.
Maar inderdaad, alles vooruit regelen hoeft niet de beste en succesvolste keuze te zijn… We kunnen nu eenmaal niet in de toekomst kijken hè.