Wij hebben dus thuis nog gas. Een fossiele brandstof, die we eigenlijk niet meer zouden moeten misbruiken. Maar ja, “van het gas af”, dat heeft nogal wat voeten in de aarde. En brengt dilemma’s met zich mee. Ik hou namelijk niet van verbruiken, maar óók niet van weggooien. En soms leidt het één weer tot het ander.

De cv-ketel, die doet het nog prima. Of er uiteindelijk door de overheid bepaald gaat worden door welk apparaat deze vervangen moet worden, is nog niet duidelijk. We hebben al wel zonnepanelen aangeschaft. Zetten de verwarming in de winter op 17,5°C en trekken een extra trui aan met een dekentje erbij. Gebruiken minder warm water. Dat soort dingen.

Maar dan het koken. Ik ben ontzettend blij met mijn unieke gasfornuis. Hij heeft namelijk twee (elektrische, dat wel) ovens onder elkaar, waarvan de bovenste, kleine oven – met grill – zó ontzettend snel op temperatuur is… En hij past precies, met z’n afwijkende breedte van 70 cm. Maar dus wel: gaspitten. Hm.

Ik verzin me gek, wat ik kan doen om toch minder gas (en ook stroom, als het donker is) te verbruiken. Want ik hou eigenlijk wel erg van wokken en bakken op hoog vuur. En van snel klaar zijn met koken…

Wat ik al jaren doe, is de hooikistmethode gebruiken. Pasta of peulvruchten en dergelijke, die gaan – na het aan de kook brengen – onder een dekentje om verder te garen. En het water kook ik vóór in de waterkoker, zodat het, eenmaal in de pan, snel kookt.

Ook ben ik tegenwoordig van de traybakes. Gewoon van alles in een braadslede flikkeren met lekkere olie en kruiden erdoor, onder de grill zetten, wachten, en tadaa… smikkelen maar.

En nu heb ik laatst toch maar, tegen mijn intuïtie in, een nieuw apparaat gekocht. Ai. Ik haat nieuwe apparaten. Dat kost de wereld te veel, aan grondstoffen, energie, vervoer, verpakking etc etc en tot overmaat van ramp gaan ze dan óók nog eens stuk en kun je ze weggooien. Of: ze staan ergens achterin de garage weg te stoffen tussen de andere keukenlijken. Maar nu heb ik dus, na lang wikken en wegen, toch besloten om een ‘éénpans’ inductieplaat aan te schaffen.

En het werkt! Ik heb een plekje in een keukenkastje gevonden waar hij met doos en al in ligt, ik kan ‘m zo uit de verpakking schuiven en op het aanrecht zetten. Grote houten snijplank op het fornuis, inductieplaat erop, en koken maar!

Goed, het is een beetje uitvogelen hoe hij werkt, en hoe je kookt met meerdere pannen om-en-om (wat weer makkelijker is in combinatie met de hooikistmethode hèhèhè), maar het gaat steeds beter. Ik ben al aardig op dreef.

Hoe het in werkelijkheid onder de streep uitpakt – weer een nieuw apparaat versus minder gas verbruiken – weet ik niet precies. Maar voor mezelf voelt het in ieder geval als een concessie in de goede richting. Met kleine stapjes leer je steeds beter lopen, toch?