Het zo warm dat ik m’n “luchtuurtje” maar in de ochtend hou. Het verschil met de gevangenis is dat ik het hier gelukkig zelf kan bepalen, hahaha. Hoewel er een paar rokers zitten, wat me altijd irriteert, is het verder lekker rustig. Een bruine rat komt een paar keer kijken en we houden een staredown. Hij is niet van z’n stuk. Ook z’n kleine neefje, een muisje, komt eens even onderzoeken of er iets te scoren valt onder mijn rolstoel, maar is wat schijteriger. 

Muisje

De fysio komt weer even kijken en ik mag even op één been staan in een looprek. Het is een fijn gevoel om dat been eens helemaal te strekken! We nemen een paar kleine oefeningen door om het spierverlies wat af te remmen. Meer valt er voorlopig niet te doen.

De volgende nacht word ik steeds wakker van de pijn. Op een andere plek dan ‘normaal’, en ik lig me gelijk zorgen te maken wat hier de oorzaak van kan zijn. Ik ben ook wat misselijk, net als gisterenmiddag, en ook daar weet ik de reden niet van. Op internet zoek ik van alles op over die oxycodon, wat waren ook al weer de bijwerkingen, hoe snel krijg je gewenning, en hoe kom je er uiteindelijk weer vanaf. Ik lees over afzwakking van hersenprikkels en plotseling komt er een voor de hand liggende gedachte bij me op. Ben ik nou echt zelf aan het dealen met al deze sh**, of lijk ik me er alleen maar doorheen te slaan door de oxy…? Terwijl ik denk dat ik mentaal zo goed bezig ben? Hmmmm.

Ik doe vandaag maar nòg langzamer aan dan anders. De verpleegster die me de vorige keer heeft gedoucht, is er weer, dus ik vraag of ze tijd heeft om me te helpen. Onder het stromende water knap ik een klein beetje op. Maar het is misschien toch verstandig om weer plat te gaan liggen, dus ik laat me weer op bed helpen. Laat ik maar accepteren dat vandaag een off-day is.