Ja, ik ben sinds vorige week ein-de-lijk weer thuis! Twee maanden was ik van huis, in een vreemd bed, in een vreemde houding, afhankelijk van anderen, van regels, omringd door hoogbejaarden en zorgverleners die mij al dan – of eigenlijk meestal – niet verzorgden, voortdurende prikkels, “vreemd” eten, vuiligheid, rare luchtjes, geen of tegenstrijdige informatie, bezoekregels, gebrek aan buitenlucht, …. samenvattend: het was allesbehalve gemakkelijk voor me. Voor wie wèl, zou je kunnen zeggen, maar toch denk ik dat de ene persoon minder “last” heeft van al deze dingen dan de andere. En het waarom daarvan, daar ben ik nog niet over uitgesproken en -geschreven.

Maar goed: thuis, dus. Heel blij dat manlief nu weer wat meer tijd heeft voor de “normale” dingen en zichzelf, in plaats van dagelijks op en neer te moeten reizen naar mij. Wat een tijd heeft ie daarin gestoken, en wat ben ik hem daar dankbaar voor! Nu dus weer in mijn eigen bed, ook al lukt dat nog niet als vanouds. In mijn eigen huis rondscharrelen, ook al gaat alles langzaam, iedere actie in stapjes opgedeeld, en kan ik maar een fractie van de klusjes die mijn ogen zien ook daadwerkelijk uitvoeren. Het is vreemd om steeds een rollator nodig te hebben omdat je een hand tekortkomt… maar op dit moment wel heel handig. 

Er is wat “schade”, dat verwachtte ik ook wel, en accepteer ik. Wat achterstallige huishoudelijke taken, om het zo maar te voorzichtig te zeggen hahaha. De voorraden zal ik opnieuw moeten inventariseren, want die kwamen in deze tijden goed van pas… Meerdere planten hebben mijn afwezigheid niet overleefd. Mijn zorgvuldig opgekweekte avocado, m’n kleurige citrusboompje, helaas zijn ze niet meer, en zelfs een aantal bijna onverwoestbare soorten staan er troosteloos bij. In de tuin zijn de tomaten, kruiden, bloemen, kersenzaailing, potroosjes en meer een uitdrogingsdood gestorven. De tuin zelf was toch al toe aan een opknapronde, alleen twijfel ik of ik dat nu nog ga redden deze november. Dan zal dat maar door moeten schuiven naar volgend jaar. Tja, je kunt maar over één ding tegelijk inzitten hè, die arme schat van me. Het is niet anders. Misschien kan ik het als kansen zien 😉

Intussen doe ik dagelijks m’n oefeningen, ga op krukken een stuk wandelen, wekelijks naar de fysiotherapeut en hopelijk zo snel mogelijk naar een sportschool om weer fit te worden. Balans, flexibiliteit, kracht, conditie, alles moet ik weer opnieuw opbouwen.

Ik verlang er enorm naar om weer te kunnen wandelen, fietsen, in de tuin rommelen, naar de markt gaan, sporten, op vakantie te kunnen, noem maar op… en ik ga er voor mijn eigen gemoedsrust maar vanuit dat die tijd wel weer komt.

Gewoon nog even geduldig volhouden.