Onderaan het papiertje met de twee maaltijdkeuzes voor de warme maaltijd prijkt de mededeling dat er rekening gehouden kan worden met allerlei diëten, zoals glutenvrij of natriumarm. Eten, dat is ook een bron van stress voor mij. Ik ben normaal gesproken uitgebreid bezig met het maken van bewuste keuzes, voor mijn gezondheid, die van mijn man, en de wereld. Ik denk na over  koolhydraten, vetten, eiwitten, vitaminen, mineralen, vezels, zout, toevoegingen, gifstoffen, herkomst, duurzaamheid, verpakking, en natuurlijk variatie en smaak! Het idee dat ik nu een lange tijd moet eten wat de pot schaft, geeft me bij voorbaat al een angstig gevoel. Had ik al gezegd dat ik een neurodivergent brein heb?

Gezien dat laatste, en mijn eeuwigdurende strijd tegen schommelende bloedsuikers, zet de opmerking op het papiertje me aan het denken. Zal ik het wagen, om erover te beginnen, of is dat heel raar? Ik spreek de zuster aan en probeer uit te leggen dat ik iets wil vragen maar dat nee ook een antwoord is. “Is het ook mogelijk om iets anders te krijgen dan boterhammen voor het ontbijt?” (En niet dat mega zoute bewerkte beleg, denk ik bij mezelf) “Misschien iets van yoghurt, of mag ik zelf havermout maken? En is het misschien eenvoudig te regelen dat de keuken het gewicht aangeeft van het eten?” Er blijkt ook havermoutpap en fruit beschikbaar, dus daar ben ik alvast blij mee. Maar waarom ik het gewicht of de samenstelling zou willen weten, begrijpt ze niet. “We hebben hier meer mensen met diabetes hoor, dan geven we gewoon insuline!” Kennelijk heeft ze geen idee van koolhydraatratio’s en ik laat het maar zo. Het is blijkbaar ook te veel moeite om even de verpakking te lezen in de keuken. Ik ga maar gewoon verder met gokken. M’n bloedsuikers gieren sowieso al de bocht uit door alle stress en pijnstillers.

En dat valt niet mee, want het zijn een soort vliegtuigmaaltijden waarvan de samenstelling onduidelijk is en het doet me allemaal denken aan Olvarit. Ik begrijp het echt dat er geen budget is. Maar eten is zo belangrijk om te herstellen! Ik schrik ervan als ik zie in mijn app dat ik gemiddeld maar zo’n 800 kcal per dag binnenkrijg. Zo word ik nooit beter…

En dus loopt R al gauw met bakjes te zeulen voor me, noten, zemelen, rauwkost, psylliumvezels voor de stoelgang… Want ja dat is ook wat. Dagelijks vragen ze of ik al een grote boodschap heb gedaan, want die oxycodon schijnt je darmwerking te verlammen. En inderdaad heb ik dat probleem nog niet op hoeven lossen. Mijn buik heeft kennelijk besloten dat het beter is om de boel nog even vast te houden… Op mijn vraag hoe “het” dan zou moeten, komen suggesties als “boven de po hangen” (moet je dus echt hele sterke armen voor hebben en ik weet niet of ik tijdens topsport kan poepen hoor) of “languit liggend op een handdoek”. De gedachte alleen al… Nee, ik hou voorlopig alles binnen (onbewust kennelijk). Hopelijk komt er na het weekend een betere oplossing…

Intussen zie ik in mijn digitale omgeving van het ziekenhuis dat er nu een afspraak staat bij Radiologie… in Schiedam? Hoe kom ik daar nu weer….