Ik ben zo totaal overprikkeld dat ik de eerste nacht nauwelijks kan slapen. Maar het is niet erg. Ik voel me rustig en kijk over de zwakverlichte huizen naar de donkere horizon. De woonwijk slaapt. Ik hoor hier en daar verkeer, stemmen, zachte stadsgeluiden, geruis van de bomen, alles licht gedempt vanwege de hoogte waarop ik lig. De eerste nacht gaat elke twee uur de deur even open en verschijnt het hoofd van de nachtzuster. “Alles goed?” vraagt ze. Zou ze dat expres doen, omdat ik nieuw ben?

Overdag komt de ergotherapeut, die doodleuk uitlegt verbaasd te zijn dat de rolstoel weer weg moest. “Wij huren die bij het hetzelfde bedrijf, die hadden we gewoon over kunnen nemen hoor…” Tja. Ik moet zeggen, ik probeer een beetje te vergeten wat er allemaal niet goed gegaan is, ik moet het loslaten. We verbazen ons over zoveel onhandigheid en ze bestelt voor mij een nieuwe, die dinsdag geleverd moet worden. Tot die tijd krijg ik een simpel transportrolstoeltje, zodat ik me niet ‘gevangen’ voel in bed.

Loslaten. Het is nog moeilijk, omdat ik nog steeds veel moet vertellen bij de overdracht aan de verschillende behandelaars en verzorgers. Maar de emotie zakt geleidelijk, naarmate er meer en meer onderling wordt afgestemd, duidelijker wordt en ik bekender raak met de gang van zaken hier. Ik heb lang niet alle details van afgelopen week opgeschreven, maar ik laat het er maar bij, het was te veel om te onthouden. En ik wil het niet meer onthouden. Ik heb minder en minder behoefte om erover te vertellen, ik wil bezig zijn met vandaag.

Naarmate de dagen verstrijken – en dat doen ze enorm snel – kom ik meer en meer tot rust. Ondanks het zweterige continue op mijn rug liggen (waar ik ook wat rugpijn van krijg), slaap ik vaak uren achter elkaar. Ik ben ook veel wakker, maar toch ben ik rustig en kan ook het wakker liggen accepteren. Mijn leven is in een soort slow motion tempo geraakt. Alles gaat in de vertraging. Overeind komen. Naar het toilet gaan. Mezelf wassen. Ontbijt maken. Het is soort van therapeutisch, noodgedwongen langzaam en aandacht voor jezelf zorgen, heel mindful. Zusvriendinnetje komt met de term “slow living” op de proppen, en die houden we erin! Nu dus maar eens kijken wat het leven me allemaal nog leert op deze manier…