Het is wat stil hier afgelopen tijd. Aan de ene kant hang ik zelf een beetje in een persoonlijke impasse, en aan de andere kant ben ik ook overweldigd door alles wat er in de wereld gebeurt. De woorden die ik schrijf zijn niet vrolijk. Ze zijn klagend, verbitterd, boos, gefrustreerd, verbijsterd…. en dat is niet de bedoeling van m’n blog. Af en toe een keertje, maar niet stééds. En dus verdwijnt het ene na het andere schrijfsel in de prullenbak. En twijfel ik of ik stop met deze site.

Een persoonlijke impasse… Het revalideren valt me tegen. Stiekem heb ik kennelijk weer gedacht: ik ben niet gemiddeld, bij mij gaat het vast sneller! Want er is echt gewoon gezegd dat het minimaal een jaar kon duren. Maar toch… In januari werd ik ziek, waardoor ik een tijd niet kon revalideer-sporten, toen kwam mijn vader te overlijden, waardoor ik door alle zorg en het geregel en vele uren in de auto de revalideerdraad nauwelijks kon oppakken, en prompt werd ik in februari wéér ziek. Echt niks voor mij, ik was vroeger nooit ziek, maar dit… getver. Intussen steeds meer pijn. En nu dus weer heel langzaam proberen op te bouwen. Maar het gevolg – althans, dat verband vermoed ik  zelf – is wel dat ik nog steeds flink last heb van die heup, terwijl het nu toch al 6 maanden geleden is. Tè lang om te blijven ‘wachten op betere tijden’. Want dat is wat ik merk bij mezelf: ik ben moe en stel van alles uit tot later.

En dan de negativiteit die van buiten komt. Bullies die hele landen of volken chanteren, voorliegen, terroriseren, uitmoorden… En berovingen en steekpartijen, zelfs hier in mijn buurt… Ik begin het vertrouwen aardig te verliezen. Mijn diepgewortelde hoop, dat de intelligentie wint, het inzicht dat we het waanzinnig naar ons zin kunnen hebben met z’n allen… die hoop wordt zwakker en zwakker. Kan dit ooit nog goed komen? Hoe dan? Wat moet ik eraan doen? Mijn brein loopt vast…

Nou, en één van de dingen die ik “voor mezelf” heb gedaan, is het maken van dit zelfhulpblog. Lekker over leuke dingen schrijven waar ik blij van word, of mijn ingewikkelde gedachten structureren, of gewoon dingen van me af schrijven. En daarbij natuurlijk stiekem ook hopen op connectie. Herkenning. Communicatie met gelijkgestemden. Ideeën uitwisselen. Delen van leuke en minder leuke dingen, van lief en leed. Mezelf – of een ander – een glimlach bezorgen. Maar het blijkt me de laatste tijd moeilijk af te gaan. 

Intussen sta ik voor het kruispunt. De keuze. Stoppen met bloggen, of doorgaan, maar dan wel bij een betaalbare hosting provider.

Hmm.

Het is het laatste geworden. Dus, als het technisch allemaal goed gaat, ben ik na zaterdag toch weer hier te vinden, maar dan via aan andere host. En hoop ik dat de schrijfsels weer gaan komen. En de contacten. Want ieder menselijk contact geeft me hoop…