Goh, wat heb ik me vergist. Na 5 weken thuis heb ik behoorlijk wat last, zelfs erger dan toen ik net weer thuis was. Stiekem hoopte ik dat het bij mij allemaal wat sneller zou gaan dan gemiddeld, want de eerste twee maanden waren ook best voorspoedig verlopen, qua genezing. Ik ben toch altijd best sportief en fit geweest. Maar nu begrijp ik waarom ze het hebben over ‘meer dan een jaar mee zoet’. Het is meer dan alleen een bot dat moet herstellen… allerlei banden, pezen, kapsels en spieren lijken flink beschadigd. En twee maanden rust is ook niet bevorderlijk voor het functioneren.

Wat me wel verbaast is het gebrek aan advies. Ik moet mijn eigen oefeningen bepalen, trainingsschema opzetten en steeds weer aanpassen omdat het te veel is of het verkeerde. Ben ik dan werkelijk de enige met een verbrijzelde heupkom? Bij de traumachirurg, de fysiotherapeut, de sportschool, overal hoor ik hetzelfde: “je moet zelf maar even inschatten wat er gaat”… Terwijl ik toch verwachtte dat er een protocol zou zijn met een opbouwend programma. Maar niet dus. Ik kan er ook niets over vinden op het internet, gek genoeg.

En nadat ik vol enthousiasme van start ging bij de sportschool, moet ik dus vervolgens toch een stapje – of meerdere stapjes – terug doen. Iedere dag oefenen is te veel. Krachttraining is te veel. Cardiotraining is te veel. Allerlei oefeningen die ik vroeger probleemloos kon doen, blijken nu… te veel.

Ik kom steeds meer mensen tegen met verhalen. Over een gebroken heup of iets in die richting, en dat het “wel twee jaar duurde” of “nog steeds pijn doet”. Misschien bedoeld als schrale troost, maar vrolijker word ik daar niet van.

Maar ik moet er doorheen. Richting bijsturen, verwachtingen bijstellen, schema aanpassen. Dus ik sla een dag over op de sportschool. Schroef de oefeningen terug. Stel een lichter programma op en hou me daar braaf aan.

Dan, een nieuwe tegenslag. Terwijl ik rustig een dumbbell pullover doe, voel ik een korte scherpe steek in mijn rib, alsof er een elastiekje knapt. Wat nu weer?!? Niks over te vinden wat dit kan zijn, maar gedurende de dagen die volgen heb ik meer en meer pijn, alsof ik een gekneusde rib heb. Het lopen met krukken is nu zo pijnlijk, dat ik besluit om het zonder te gaan proberen. Binnen schuifelend lukte al, maar buiten is toch een ander verhaal…

Eergisteren heb ik aan de arm van manlief een wandeling gemaakt zonder krukken. En gisteren ben ik naar de sportschool gelopen, in m’n eentje. Langzaam. En vandaag naar de winkel. Het is net of ik weer een peuter ben… maar helaas zonder die elasticiteit, want ik stuiter niet meer terug 😉