Ik heb die storm nu al een paar dagen als smoes gebruikt om niet te gaan joggen. Eigenlijk onzin, want ik wil me toch juist inspannen? En het is droog, dus… Even een omdenkplan maken.

Die wind, die heb ik niet alleen tegen, maar ook een stuk méé, aan het begin en aan het eind. En als ik nou eens mijn doel vandaag bijstel… Ik ga proberen om héél rustig te lopen, om mijn hartslag ‘laag’ te houden. Dus een lagere hartslag is belangrijker dan een hoger tempo – met die harde wind gaat m’n tempo toch alle kanten uit. En ik ga rustig om me heen kijken, eens kijken hoe de vogels het houden in de storm.

Het eerste stuk is redelijk beschut. Een stukje wind in de rug, en dan van opzij, maar de bomen houden heel wat tegen. Dat merk ik pas goed als ik links afsla en de wind pal tegen krijg… Whoa! Maar ik blijf rustig. Gewoon het kalme tempo aanhouden, en een beetje naar voren leunen, dat loopt eigenlijk best lekker. De wind zorgt er braaf voor dat ik niet voorover kukel. Al is het af en toe oppassen als ie ineens een momentje wegvalt!

Het rondkijken is niet zo moeilijk, dat doe ik altijd al. Maar ik ga nu bewust proberen te onthouden wat ik van dichtbij zie.

De aalscholver met een opvallende grijze tekening op z’n kop is op z’n gebruikelijke ochtendstekkie bij de brug aan het vissen. Aan z’n kop kan ik zien dat het steeds dezelfde is. Een stuk verderop kom ik nog een aalscholver tegen, maar dan in het smalle slootje waar ik naast loop; dat vind ik wel bijzonder. Ik dacht dus dat die beesten een redelijk breed en diep water moesten hebben om te kunnen duiken. Nou, deze gaat gewoon koppie onder langs het fietspad.

Vlak naast me fladdert er opeens een opgeschrikte fazant omhoog uit het riet. Ik geloof dat ik nog meer schrok dan hij!

Een valk blijft biddend vlak naast het pad hangen, hij heeft zeker iets lekkers gespot! Hij lijkt geen last te hebben van de harde wind. Toch heel knap!

Jaaaa een winterkoninkje! Hij schooit wat rond in het gras en gaat snel op de onderste plank van een hekje zitten als ik langs kom. Die vind ik zoooo lief, gewoon, omdat ze zo klein zijn, en dan dat pedante staartje! Hij redt zich kennelijk toch goed in de storm, door vlak bij de grond te blijven.

Voordat ik het weet sla ik alweer af met de wind mee. Dat loopt lekker! M’n hartslag is eigenlijk super, voor mijn doen. Even na 20 minuten een kort piekje naar 152, maar de rest van de tijd schommel ik tussen de 140 en 149. En inderdaad, als ik thuiskom zegt m’n horloge: gemiddeld 145. Weliswaar bijna 48 minuten, maar dat maakt me vandaag niet uit. Ik ben er tevreden mee!

Toch weer een heerlijk loopje gehad dus, ondanks – of dankzij? – de storm!