Het klinkt wat denigrerend: stoepplantje. Terwijl ik juist vol bewondering en enthousiasme gadesla hoe er tussen de stenen van het erf – bedoeld als parkeerplek – een nakomeling van mijn lievelingsbloem lijkt te groeien…. wat een wondertje! Wat leuk! Hij is erg mini, en zal vermoedelijk ook nooit groot worden, maar… hij heeft zowaar een bloemetje gemaakt! En tja, ik heb nou eenmaal de neiging om aan al wat leeft (of niet leeft…) een karakter en gevoelens toe te schrijven. Dus als ik dit verdwaalde zaailingetje tussen de tegels uit zie piepen, komt er van alles in me op.
Dapper.
Eenzaam.
Stoer.
Eigenwijs.
Sterk.
Wilskrachtig.
Zelfverzekerd.
Eenzelvig.
Assertief.

😀

Wat vind jij…?