Lekker met m’n nieuwe tekenspullen aan de slag! Eens even kijken hoe de boel werkt en bevalt. Om het allemaal uit te proberen kies ik een mooie referentiefoto van pixabay.com, van de ogen van een uil (door Graham-h). Met genoeg uitdagingen! (Read this post in English here.)
Om te beginnen zet ik mijn nieuwe tafelezel neer. Het is even schuiven, want zo’n grote tafel heb ik nou ook weer niet… Hij staat al flink vol, met m’n laptop, m’n Polychromos, een pennenbakje (of liever: kwastenbakje), ipad-standaard, puntenslijper, daglichtlampje, mini-speakertje… en nu dus ook nog panpastels en pastelpotloden. Maar het lukt. Dat kijkt zo een stuk prettiger dan als het papier horizontaal op tafel ligt!
Natuurlijk ga ik ook voor het eerst de Pastelmat uitproberen van Clairefontaine. Om het mezelf niet te moeilijk te maken, neem ik een wit vel. En merk gelijk dat het best lastig is om zo’n vel uit het blok te scheuren… Oh jee, hoe hard moet ik daar nou aan trekken? Ik wil niets beschadigen! Maar: het lukt gelukkig.
Voordat ik het papier vastplak aan de ezel, wil ik een frame afplakken voor de tekening zelf. Eerst meten dus. Op mijn oude ipad-air zit ik helaas altijd aan dezelfde maximale maat vast: dat wordt rekenen. Ik besluit met een factor 1,25 te gaan werken. Ik zet de afmetingen uit op het papier en plak de randen af met removable Scotch tape. Dat werkt super, alleen heb ik gemerkt dat ik wel de rest van de buitenste rand ook moet aftapen, anders ben ik uiteindelijk nòg aan het gummen. Het valt me op dat het stugge stuk papier jammer genoeg een beetje kromgetrokken is… Ik lees op internet dat meer mensen daar last van hebben. Mocht ik aan een volgend blok toe zijn, dan moet ik daar in de winkel beter op letten!
Panpastels
De panpastels heb ik direct in de tray palette gedaan, lekker overzichtelijk. Een stuk keukenpapier erbij om de sponsjes tussendoor schoon te vegen, en een vel printerpapier om te mengen. Ik gebruik de driehoekige en de ronde sponge bar, en 2 mini-applicators. De pastel is prachtig helder van kleur. Ik moet de verleiding weerstaan om een dikke laag op te brengen, anders kan ik er straks niet meer overheen! Een beetje doorzichtig houden dus.
Het mengen gaat makkelijk. Op de pans zelf gaat het prima als ik al precies weet welke kleuren ik wil mengen, en anders mix ik wat op het velletje printerpapier tot de kleur bevalt.
Ik merk toch nog steeds dat het erg moeilijk is om de sponsjes schoon te vegen. De kleur blijft gewoon afgeven; ik veeg zelfs een mini-applicator bijna kapot. Ik pak een nieuwe om de kleur wit te gebruiken, maar zogauw je een andere kleur aanraakt is het wit nooit meer wit. Ik vraag me af hoevaak je dan een nieuw sponsje moet pakken… Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Volgens ‘de folder’ moet het eenvoudig zijn om panpastel weg te gummen. Nou, niet op Pastelmat! Het papier is stroef en ik heb het gevoel dat ik het beschadig en vuil maak. Beter gelijk goed doen dus, zodat je niet hoeft te gummen. Sommigen gebruiken het gummen ook als techniek om lichtere plekken te tekenen; dat moet ik de volgende keer toch nog eens uitproberen.
Nadat ik wat met de kleuren heb gespeeld en een ondergrond heb opgezet – ik weet nog niet goed welke kleuren je daarvoor het beste kunt kiezen, maar ja – is het de beurt aan de Pitt pastelpotloden! Ik heb gelezen dat donkere kleuren het beste werken als ondergrond voor vachten en dergelijke, als een soort huid en schaduw, omdat je dan daarna de lichtere haren eroverheen kunt zetten. Dat ga ik dus nu uitproberen!
De pastelpotloden
Oef! Wat zijn die potloden stroef! Dat is echt even wennen… alsof je met je nagels over het schoolbord krast! Stroeve potloden dus op stroef papier. Ik mis het glijden van de Polychromos over het smooth Bristol board, dit is echt even wat anders! Zachtjes kleine strijkende bewegingen maken lukt me nauwelijks, wat mijn favoriete manier is om de tekening ‘zacht’ te maken. Pas na een tijdje merk ik dat ik wel degelijk het potlood ook heel vlak kan houden voor een wat zachtere streek. Maar het resultaat blijft heel korrelig.
Bij mijn panpastel heeft de leverancier een setje papieren doezelaars meegestuurd, en die komen nu goed van pas! Alles wat niet ‘scherp’ moet zijn in de tekening, krijgt een flinke beurt met de doezelaar. Dat helpt. En wat dat ‘scherp’ betreft: ik ben zuinig, dus ik slijp maar een paar potloden die ik scherp nodig heb. Dat lukt prima in mijn tafelpuntenslijper, of in de handpuntenslijper (Faber-Castell). Niet zo’n scherp puntje als bij een kleurpotlood, want dan breken ze waarschijnlijk. Ik zoek de grenzen nog niet op…
Waar ik met kleurpotlood eindeloos bezig met het aanbrengen van laag op laag, hoef ik dat met de pastelpotloden niet te proberen! Het reliëf van het papier zit al snel vol met pastel. Het is dus een kwestie van heel goed kiezen welke kleuren je gebruikt, want er zit een maximum aan. Daar heb ik meteen een probleem te pakken: ik weet nog niet hoe ik met deze veel kleinere range aan kleuren – dit zijn er 60, terwijl de Polychromos er 120 heeft – de gewenste kleuren op papier krijg. Vooral de heel lichte kleuren mengen vind ik lastig, voor mijn gevoel zijn de potloden al snel te donker.
Dat is dus eigenlijk juist goed, zou je zeggen… Want, met kleurpotlood heb ik gemerkt dat mijn eindresultaat bijna altijd te licht is in vergelijking met de referentiefoto. Ik noem dat dan bij wijze van smoes “mijn eigen stijl” waarbij je dus duidelijk ziet dat het een tekening is en geen foto. Maar het is dus een leuke nieuwe uitdaging met deze materialen, om eens wat donkerder te gaan tekenen!
Overigens valt het me tegen hoe de lichte potloden ‘pakken’ op een donkerdere kleur. Daar had ik echt veel van verwacht. Maar ik krijg het niet voor elkaar om highlights te zetten. Alles blijft een beetje grauw. Misschien ligt het aan mijn techniek, misschien aan het papier, ik weet het niet, maar daar ga ik eens achteraan op internet.
Conclusie
Het papier is zeer geschikt voor pastel. De pastel kleuren zijn heerlijk intens, al na één laag. Zowel donkere als felle kleuren zijn feller dan kleurpotlood. De panpastel werkt supersnel en heel fijn. Alleen moet ik het juiste gebruik van de tools nog verder uitvogelen. De pastel potloden werken wat stroef, en dat is wennen. Licht-over-donker gaat ook nog niet helemaal lekker. Maar ik zie wel veel nieuwe mogelijkheden met deze aanvulling op mijn kleurpotloden!
Wat betreft de uil laat ik het erbij. Ik heb allerlei verschillende dingen uitgeprobeerd, zoals wel te zien is… Nu wil ik snel weer iets nieuws beginnen om nog meer te oefenen!
1 Pingback