Het is stil hier, van mijn kant. Sinds al het gedoe na mijn val, merk ik dat ik mijn draai niet meer goed kan vinden. De hele dag draait om het revalideren, en de dagen vliegen op die manier voorbij. Het schrijven schiet er helemaal bij in. Ik heb mezelf er wel toe kunnen dwingen om weer eens te tekenen, omdat er natuurlijk weer een kerstkaart moest komen. Daar zal ik binnenkort even de work-in-progress foto’s van laten zien, maar die is nu nog een verrassing voor deze en gene 😉

Terwijl ik iets op mijn telefoon zoek, valt mijn oog op zomaar een aantal foto’s. Grappig is dat, tegenwoordig fungeert zo’n smartphone bijna als een soort dagboek. Niet alleen staan er allerlei afspraken in, maar aan bepaalde foto’s kan ik zien waar ik toen was en herinner ik me weer wat ik toen dacht. Ook al ging het eigenlijk nergens over…

– Een foto van 27 november, tijdens mijn stukje oefen-wandelen… een braamstruik in bloei?! Maar verder is de natuur helemaal niet in de war hoor. En dan gewoon een president kiezen die klimaatverandering ontkent… Normaal word ik vaak vrolijk in de natuur, maar ik moet bekennen dat ik tegenwoordig best verdrietig word van wat we onszelf allemaal aandoen.

– Ook tijdens een oefenloopje. Langs het pad valt me iets op. Maanden geleden zijn er bomen gesnoeid, en de takken zijn langs het fietspad gelegd. En ze liggen er nu nog steeds. Inmiddels zijn ze begroeid, overwoekerd door allerlei grassen en kruiden. Het lijkt zo een rijtje ideale schuilplaatsen te zijn geworden voor allerlei beestjes… zouden ze dit soms expres hebben gedaan…? Of denk ik nou te positief?

– Soms maak ik een foto van de zonsopgang, omdat ie zo mooi kleurt – en doe er vervolgens verder niks mee. En soms kom ik die foto’s dus weer tegen. En is het toch leuk dat ik ze nog niet verwijderd heb, want er krult spontaan een lichte glimlach op mijn gezicht. Helemaal gratis.

– Je zou het je bijna niet meer herinneren, met al die grauwe grijze dagen, maar op 1 december was de ochtendlucht zowaar helder. Vol met vliegtuigstrepen. Altijd spectaculair, vind ik dat.

Ik realiseer me dat het decemberweer ook niet bepaald helpt bij mijn ik-ben-nog-gehandicapt-dus-ik-besta-niet-winterslaap-gevoel. Wat snak ik naar een koud maar helder winterzonnetje! Daglicht! Maar dat duurt waarschijnlijk nog wel even. De langste nacht moet nog komen…