Diep ellendig kan ik me voelen, als het weer zo grijs en nat en onstuimig is. En als het stralend weer is… straal ik zelf ook! Op de één of andere manier heeft het weer belachelijk veel invloed op mijn humeur. Ik laat me compleet uit het veld slaan door deze wisselvallige weken, waarin ik me had voorgesteld van de zomer te genieten, lekker veel op stap te zijn, in korte broek rommelen in de tuin, zonnetje op je bol. Maar helaas. En ik voel de somberheid en teleurstelling, terwijl ik de bomen en het riet zie zwiepen in de wind, met een grauwe lucht en jagende wolken op de achtergrond.

Maar stel je voor dat het alleen maar zonnig zou zijn. Dan was het ook niet zo groen allemaal, hier. Als het heel lang droog en warm zou zijn, hadden we hier misschien ook steeds enge bosbranden. Regen is best nuttig. De harde regen spoelde zowaar de zwarte luizen van m’n jonge kersenboompje. Zelfs wind kan nuttig zijn, als de dode takken afbreken en zo ‘opgeruimd’ worden. Ja, het is misschien wat lastig af en toe, dat wisselvallige gedoe, vooral als je iets buiten wilt plannen, maar het is wel heel groeizaam, dat weertje van ons.

En stel je voor, dat de lucht iedere dag strakblauw was. De temperatuur altijd een lekkere 23 graden. Weinig wind, niks aan het handje. Elke dag weer hetzelfde perfecte weer. Zou ik dan nog helemaal opgelaten m’n bed uit springen en de gordijnen open doen, om uit het raam te kijken, op die zoveelste mooi dag?

En waar zouden we het dan over hebben? Als het altijd hetzelfde weer zou zijn? Want als ik erover nadenk… maak ik me er zelf ook schuldig aan. Het allermakkelijkste sociale praatje. Wat een weertje, hè?