Ik zit met gesloten ogen en stel me voor dat een berg ben. Ik hou van deze meditatie. Ik ben een berg. Een berg van rust. Met een brede voet, stevig verankerd. Glinsterende sneeuw op mijn top, bomen op mijn… Verder lezen →
Bij een prachtige zonsopgang (misschien vanwege het meegewaaide Saharazand, wie weet) lopen het lief en ik een rondje te joggen door de polder. Zoals altijd probeer ik verwoed de vogelgeluiden te onthouden die ik hoor, vastbesloten om thuis op te… Verder lezen →
The story continues… It’s been almost three years now, since I started this new drawing hobby of mine. And looking back at those three years, it is interesting for me to see what has changed… or what has not. Materials,… Verder lezen →
Het loopt op z´n eind, de nog-net-niet-koude-golf. Het dooit, en langzaamaan zal het wit weer plaats maken voor grauwe modderige velden. Gek is dat, met zo’n laag sneeuw lijkt alles veel schoner, helderder, positiever. De nachten zijn lichter, ieder zweempje… Verder lezen →
Er gaat geen dag voorbij of ik leer wel iets. Vandaag loop ik langs een brede bevroren sloot met nog een klein ‘wak’, waar het wemelt van de eenden, zwanen en meerkoeten. Ze zwemmen een beetje om elkaar heen, alsof… Verder lezen →
Het is net alsof ik weer een kind ben, zo voelt het. Heerlijk ingepakt, muts, wanten, boots, thermobroek en een paar truien over elkaar… en dan de eerste zachte stappen in de dikke laag sneeuw voor de deur. Oeoeoeoe… wat… Verder lezen →
© 2024 Veroniqzelf — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑