Het loopt op z´n eind, de nog-net-niet-koude-golf. Het dooit, en langzaamaan zal het wit weer plaats maken voor grauwe modderige velden. Gek is dat, met zo’n laag sneeuw lijkt alles veel schoner, helderder, positiever. De nachten zijn lichter, ieder zweempje van licht wordt gereflecteerd, en zelfs overdag glinsteren er overal sterretjes die de wereld extra glans geven.

sneeuwglinstering

Ik wandel me helemaal gek deze week. Hier móet ik gewoon van profiteren, gratis en voor niks… Ik word er gewoon zó blij van, dat schreef ik aan het begin van de week al. Elke dag heerlijk jezelf inpakken, en dan die knisperende kou in, je longen volzuigen met de koude lucht, ademwolkjes blazend, het winterzonnetje op je wangen prikkend. Ook fiets ik wat af – hier en daar is het glibberen over opgevroren stukjes – langs de vaarten en plassen, genieten van alle mensen die over het ijs zwieren, lachend, gezellig, wat missen we dat woord… Vanmiddag nemen we er alweer afscheid van, door – echt op z’n hollands – op een bankje te genieten van een beker warme chocomel met slagroom. Wauw, dat voelt luxe!

Voorlopig zal vandaag de laatste keer zijn, dus ik ga nog even door de knieën voor een foto van de ijskristallen.

ijskristallen

Zo’n hele groep watervogels bij elkaar in een wak, dat is een bekend beeld, maar als ik onderweg een stuk of 14 reigers bij elkaar tegenkom ben ik toch wat verbaasd. Ze zijn het helemaal zat, dat is duidelijk. Op een rijtje zitten ze langs de kant, alsof ze op de bus zitten te wachten. Of de sloot willen laten smelten door met z’n allen boos te kijken. Dooit het al? Klaar nou met die onzin! Honger!!!

groep reigers

En wat kan ik voor ze doen? Tja, visafval of zo regelen… maar eerlijk gezegd is me dat net even te ingewikkeld. Al voel ik me een beetje schuldig. Wel haal ik een zak boerenkool, die ik uitstrooi bij de watervogels. Hm. Ze storten zich vol enthousiasme op het brood van de dame naast me. Daar sta je dan met je goeie gedrag. Maar ik heb toch geleerd dat het niet goed voor ze is, dat brood? Niet alleen qua samenstelling, maar het droge brood kleeft ook aan hun verhemelte waardoor ze het moeilijk door kunnen slikken, zonder water. Ze kunnen er zelfs in stikken. Maar als ik het zo aankijk, geloof ik niet dat ze dat artikel zelf hebben gelezen…

Nou, wat ik al eerder zei, van mij had het nog een poosje mogen duren, sneeuw en kou met zo’n zonnetje, maar eerlijk is eerlijk… voor de beestjes is het wel weer genoeg geweest. Het zij dan maar zo. Het dooit, ze kunnen straks weer eten… en wij gaan terug naar de wanorde van de dag. Het was heerlijk om er eventjes niet mee bezig te zijn, die wanorde.

Ik heb er echt van genoten. Thanks, Mister Winter, and bye-bye! ☃❄