Stelletjes vind ik altijd leuk in de natuur. Koppeltjes, die niet bij elkaar zijn weg te slaan. Steeds als ik weer een soort ontdek die monogaam is ben ik weer verrast en vertederd. En ook leuk is het, als je… Verder lezen →
Het blijft maar grijs en grauw en donker en somber. En niet alleen in mijn verbeelding, nee, de cijfers bevestigen het. We beginnen 2022 met minder dan de helft van de zonuren van een ‘normale’ maand januari, we komen echt… Verder lezen →
Soms word ik zooooo moedeloos van, dat vechten tegen die bierkaai. Dat praten tegen dovemansoren. Dat water naar de zee dragen. Maar soms… krijg je door iets vrij onbenulligs weer hoop. Zou het dan toch kunnen? Verandering? Luistert er iemand?… Verder lezen →
Hoewel ‘gewone’ duiven niet zo populair zijn, vind ik het stelletje turkse tortels dat bijna dagelijks bij mij het terras komt stofzuigen megaschattig. Eventjes was ik bang dat de kat van de buren ze te pakken had genomen (die bespròng… Verder lezen →
Het is na hon-der-den wandelingen echt niet bijzonder, het grasveldje langs de kleine plas. Automatisch speur ik het water af naar een keer iets anders dan de altijd aanwezige aalscholvers, meeuwen, meerkoeten, ganzen en kuifeenden. De zon staat laag en… Verder lezen →
En toen was het 2022. Op z’n Engels: twenty twenty too. Tja. Dat klinkt niet zo hoopvol. 2021 is echt voorbij gevlógen. Als in een waas, een rare droom. Die geleidelijk aan verandert in een coma. Maar toch, het voelt… Verder lezen →
© 2024 Veroniqzelf — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑