Ja, zo’n datum kan ik niet zomaar voorbij laten gaan. Wat een heerlijk ritmisch patroon en palindroom! Het begint waar het eindigt en eindigt waar het begint. Een begin terug, een ommekeer, een… vandaag is symbolisch, denk ik, vind ik, wìl ik vinden, wìl ik denken. Vanaf nu gaan we weer de goeie kant uit.

Of het echt zo is doet er even minder toe. Het gaat om de mindset. Het optimisme. Het vertrouwen. Met de gedachte dat het onmogelijk is kom je niet verder. Het moet gewoon kunnen.

Vanmorgen ging het gesprek er weer eens over, hoe het allemaal zo fout gaat met ons, mensen. Het lijkt niet meer te stuiten, het gaat steeds harder, er lijkt niets meer aan te doen. Ik vlucht soms, ik wil het niet weten als ik er toch niks meer aan kan doen. Dus is het soms ook nodig om mezelf weer op te peppen met hoop. En geef ik het gesprek weer een draai: wat gaat er wèl de goede kant op?

Als voorbeeld noem ik: roken. Het was er niet. Het werd uitgevonden. Er werd geld aan verdiend. Iedereen deed mee, want het was gaaf. Ook toen bekend werd hoe slecht het voor je is. Vieze plaatjes op een pakje sigaretten. Accijnzen omhoog. En toch, zelfs zwangere vrouwen en longkankerpatiënten bleven een peuk opsteken. Maar de campagnes gingen door. De ene na de andere plek werd rookvrij. Restaurants, kantoren, de rokende mens werd verbannen naar een abri. Steeds meer verkooppunten verdwenen. En geleidelijk aan is roken uit beeld. En verbaas je je als je naar een film van 30 jaar geleden kijkt, waarin de acteurs iedere scene beginnen met het opsteken van een sigaret. Bah zeg!

Dus. Roken is passé. Roken is vies. Mooi!

Ondanks het feit dat er éérst geld verdiend moet worden aan een omslag, voordat er werkelijk wereldvriendelijk geproduceerd wordt, is een groeiend besef van de marketeers duidelijk waarneembaar. Groen, duurzaam, gezond, milieuvriendelijk, klimaatneutraal, er wordt wild gesmeten met allerlei termen om producten en diensten aan de man te brengen. Dat dit greenwashing vaak fake is, is niet eens zo erg. Als het maar tot resultaat heeft dat iedereen erover na gaat denken. Er op gaat letten. Zich in keuzes gaat verdiepen. En zich laat horen! De wet- en regelgeving hobbelt er vanzelf wel achteraan. Reclamecodecommissies en milieubewegingen helpen om de grootste leugens aan te pakken.

Een béétje millenial wil zingevend en duurzaam werken, als je de berichten mag geloven. Veel vrijheid, sabbaticals, tiny houses, originele mini-ondernemingen, er is duidelijk een zoektocht gaande naar iets anders dan wie-de-grootste-auto-en-het-grootste-huis-heeft. En heb jij nog geen zonnepanelen?! Rijd jij nog niet elektrisch?! Fiets jij niet naar je werk?! Eet jij nog niet vegan?!

Slowly, slowly zou het best wel eens tot een ommekeer kunnen komen. Ik weer heus wel dat we er nog lang niet zijn. En dat tegenover ieder lichtpuntje weer een enorme hemel met donderwolken staat. Maar. Hoop doet leven. Dat denk ik echt. Ik moet erin blijven geloven. Het smeult pas een klein beetje, maar het gaat een vuurtje worden.

Want ik zie dat het nieuwe normaal in aantocht is, zoals:

  • Vegan zuivel- en vleesvervangers, lokale, eco- en bio-producten
  • Bij- en vlindervriendelijke beplanting
  • Scheidbaar en recyclebare verpakkingen
  • PFAS-vrije pannen
  • Tuinen met regentonnen
  • Introductie en herijking van energielabels op producten, huizen en van alles
  • Energie met een ‘groen’-predikaat, en we gaan van het gas af
  • Sowieso een tsunami aan keurmerken (is het gezond, fair, dit-vriendelijk, dat-bewust)
  • Rechtszaken worden ingezet om onrecht tegen mens en wereld aan te vechten
  • Bewustwording. Verantwoordelijkheidsbesef. Vliegschaamte. Biodiversiteitsherstel. Green deals.

Ik stop maar even, voordat alle negatieve gedachten die tegelijkertijd opbubbelen de overhand weer krijgen.

Nog meer lichtpuntjes? Kom maar op!