In Canada heb ik steeds het gevoel dat iedereen met de natuur bezig is. En bewust is, vriendelijk, eerlijk… ik begrijp al die grapjes over aardige Canadezen maar al te goed! Ik kan het dan ook niet laten om bij het boodschappen doen een “groen” tasje te kopen, die de rest van de reis dagelijks dienst doet. En vervolgens thuis ook. Niet alleen is het een superfijne tas, lekker licht en toch stevig, maar ik word door de tas steeds weer herinnerd aan onze heerlijke vakantie en onze lieve vrienden en familie daar. Ik ben dus behoorlijk verknocht aan dat ding. De tas gaat overal mee naartoe, gepropt in m’n rugzak, waar ik vaak ook boodschappen mee doe – die me ook al zo fijn aan Canada herinnert – , of anders in m’n jaszak of zo.

Als ik op een dag net bij de kassa sta af te rekenen, valt me ineens op dat de tas niet in z’n gebruikelijke zijvakje gepropt zit. Huh? Heb ik ‘m laten vallen? Ik pak snel m’n spullen in, en loop daarna direct weer terug de winkel in, alle paden door… ligt ie nou niet ergens? Ik vraag het zelfs bij de kassa, of iemand ‘m misschien afgegeven heeft. Er schiet een steek door me heen. Neeeee!!! Niet mijn Tas! Mijn “groene” Tas Uit Canada!!

Terwijl ik terugloop naar huis, dwalen mijn gedachten af naar Canada en de reis die de tas heeft afgelegd. Ik ben een beetje boos op mezelf. Hoe kon ik zo slordig zijn? Het is maar een tas… maar wel DEZE Tas, deze bijzondere Tas…

Als ik het erf op loop, zie ik ‘m liggen. Hij is voor het huis al uit m’n rugzak gevallen, en ligt braaf te wachten… Joepie! Wat een opluchting!

…

Het is mooi weer, al is het flink winderig, en ik besluit bij wijze van lichaamsbeweging een flinke omweg te maken van de winkel naar huis. Ik hoef maar een paar boodschapjes te hebben, maar voor de zekerheid heb ik ook de Tas bovenin een klein wandelrugzakje gestoken. Na de winkel loop ik naar het dijkje, waar ik zowat vanaf waai, en dan een stukje polderweg, door het park, en weer richting huis. Onderweg moet ik even wat dextro innemen, dus ik doe m’n rugzakje af, en… zie tot mijn ontsteltenis dat ie open staat! De rits is kennelijk stiekem opengegaan tijdens het lopen. De boodschapjes zitten onderin, maar… de Tas is weg! Neeeee!!! Niet mijn Tas! Mijn “groene” Tas Uit Canada!!

In mijn hoofd loop ik de hele route nog eens. Waar ben ik allemaal geweest? Ik ben al ruim een uur aan het lopen… Ik besluit om snel door te lopen, en dan de fiets te pakken en het rondje te herhalen. Omdat ik hier en daar over smalle voetpaadjes ben gelopen, neem ik m’n oude fiets (waar ik onderweg spijt van heb, zo duurt het nog langer). Jemig, het waait zó hard, die vind ik natuurlijk nooit meer terug… Van binnen word ik verdrietig, ik heb toch een herkansing gehad, waarom verlies ik ‘m nou wéér? Tegelijk schaam ik me, het is maar een tas. Maar ja, wel eentje met bijzondere emotionele waarde…

Ik ben bijna bij huis, nog een stukje door het park, hier oversteken en… dan zie ik ineens de Tas liggen! Hoe bestaat het! Hij ligt langs het pad in het gras, in de beschutting van een heg. Whaaaah! Mijn hart springt op en ik grijns van oor tot oor. Ik raap hem op en knuffel hem – nou ja, in gedachten dan. Ik heb De Tas terug!

…

We hebben weer een zware dag achter de rug, mantelzorgend aan de andere kant van het land. Als we ‘s avonds laat thuis komen, vraag ik achteloos waar de Tas is, die op de achterbank lag. “Die heb je toch meegenomen toen je even die spullen in de winkel moest gaan halen?” vraag ik. “Uhhh…oh…ik geloof dat ik die verloren ben… ik had ook nog m’n jack in m’n hand, maar in de winkel had ik ‘m niet meer, dus… misschien laten vallen ergens…” Het moest natuurlijk een keer mis gaan. Ik kan niet eens boos worden, want tja, ik was zelf ook al een paar keer bijna de pineut. En ik ben ook te moe. Wel verdrietig, want we hebben weer afgezien vandaag, en dan is dit geen leuke beloning. Ik besluit de feiten te accepteren en te berusten: de Tas is niet meer. Helaas. Bye-bye, Canada memories…

…

Ik breek mijn hoofd over een nieuwe tas. Van wat voor stof maak ik die? Ik heb nog wat oude gordijnstof, maar die is zo zwaar… De Tas was zo lekker licht en toch sterk, hoe kan ik dat evenaren?

We hebben weer een lange rit achter de rug, en stappen door de schuifdeuren de hal in, klaar voor opnieuw een dag mantelzorg. Manlief loopt al de hoek om, de gang in, terwijl ik mijn blik laat rusten op het welkomstbordje in het voorportaal. Ik kan mijn ogen niet geloven.

Daar hangt ie.

De Tas.

Hij wil gewoon bij ons blijven. Hij houdt van ons.😊

(En dank aan de eerlijke vinder!)

💚💚💚💚💚

tas