Tijdens het wachten, op de spoedafdeling, op een bed elders, besluit mijn lieve Other Half, R, naar huis te gaan om de (door de politie bij ons thuis afgezette) fietsen binnen te zetten, om daarna met de auto terug te komen. Omdat de trip met het OV bijna net zo lang duurt besluit hij de bijna 7 km te gaan lopen. Het zit me niet lekker maar ik realiseer me dat het er de komende tijd continu zo zal uitzien: dat hij alleen op pad moet… Getver…

Als ik midden in de nacht in een ligtaxi wordt afgeleverd bij een zorgcentrum in Rotterdam-Zuid, waar een noodbed is, is me nog niet veel duidelijk. Wat houdt dit nu in? Hoe ziet de komende tijd eruit? Er ligt een vrouw in het bed naast me, geen idee wat haar is overkomen. Ik heb begrepen dat ik stil moet blijven liggen, en dat probeer ik dan maar. Best lastig voor iemand zoals ik, die het liefst iedere 10 minuten wisselt van foetushouding naar vrije-val-houding en terug en noooooit in de doodskisthouding op de rug ligt… Ik doe wat hazeslaapjes maar meer is het niet.

De volgende dag komt er een arts langs om te vragen wat ik mankeer en hoe het gaat. Ik weet niet zo veel te zeggen, want ik hoopte eigenlijk dat zij het mij zou vertellen. Ze bemoeit zich echter alleen met mijn medicatie. Wat betreft de diabetes, leg ik haar uit dat ik een pomp heb en dat ze me niets hoeven toe te dienen. Dat het verhaal niet helemaal aankomt, blijkt wel als ze me alsnog vraagt of ik 3x per dag de 17 eenheden insuline ook zelf toedien. Ik leg nogmaals uit dat daar geen sprake van is, alleen als de pomp stuk zou gaan, en dat het dan sowieso veel te veel is en ik dan dood zou zijn. Nee, nee hoor, zegt ze, als het teveel is geven we glucose! Sorry, die heeft het niet begrepen. Als je mij 17 eenheden snelwerkende insuline in één keer toedient moet je toch echt met zwaarder geschut komen om dat recht te trekken (zo’n 6 rollen Dextro bijvoorbeeld). Ik vraag met klem of ze dat uit mijn medicatieoverzicht wil halen, wat ze belooft, onder protesterend gemummel.

Ik moet plassen. Een zuster vraagt hoe ze me kan helpen. Uh? Ik hoopte dat jij wist hoe een mens kan plassen als je op stil op bed moet liggen… We besluiten in overleg om een po op bed te proberen. Ik kan mezelf natuurlijk nauwelijks omhoog drukken op het meegevende zachte bed, maar ze frummelt er een po onder. Auw! Die rand is nogal pijnlijk om op te zitten zeg! Dit wordt een lange dag…

Later komt de fysiotherapeute vragen wat ik mankeer en hoe ik behandeld moet worden. Ik hoopte dat… je weet wel. Er is kennelijk geen informatie verstuurd vanuit het ziekenhuis, dus niemand wil zich aan mij branden. Wat op zich logisch is. Maar ja, het is nu vrijdag en maandagmiddag zou ik dan misschien horen hoe of wat. En intussen? Stilliggen. Huh? Ik besta gewoon even een paar dagen niet. Lekker dan…

To be continued.