Ondanks het feit dat mijn hoofd overuren draait, kom ik maar niet tot zinvolle uiteenzettingen van wat me bezighoudt. Maar wat ik wèl kan doen, is een update geven van de situatie, dat ben ik mijn lieve lezers wel verplicht…

Nadat ik op verzoek van de traumachirurg had gemeld dat de pijn iets veranderd was (zie Gebroken (12)) ben ik zonder verder uitleg gesommeerd om op controle te komen. En wel 6 dagen vóór mijn 6-weken-controle. Maar op dat moment nog 12 dagen ver in de toekomst, dus… waarom? Het antwoord dat ‘er sprake zou kunnen zijn van complicaties, ontstekingen of iets dergelijks’ stelt me allesbehalve gerust, want waarom dan nog zo lang wachten? En als het niet ernstig is, waarom dan mijn “stilliggen” onderbreken met een reis naar het ziekenhuis, waar ik een paar dagen later toch al moet komen opdraven?

Afijn, alle stress en problemen die me deze stunt heeft opgeleverd, sla ik maar even over, want dan wordt het weer het zoveelste schandalige verhaal. Dus fast forward: ik kom bij de chirurg, die ter plekke besluit dat ik tòch naar radiologie moet omdat zij alleen foto’s beoordeelt en geen mensen (ondanks dat ik hier vooraf uitgebreid naar geïnformeerd had, grrrr)… Maar goed, het resultaat is uiteindelijk de mededeling dat ik “op schema lig”. En weliswaar de geplande 6 weken rust nog moet volmaken, maar daarna, zegt ze, mag ik beginnen met revalideren!

Op zich goed nieuws, want ik was eigenlijk ingesteld op een trage genezing, alle waarschuwende woorden nog vers in het geheugen. Dit valt me dus een keertje mee! Maar nu begint de volgende discussie: waar ga ik revalideren? En dat gaat voor de zoveelste keer alle kanten op…

Weer even fast forward dan maar: ik verhuis op 25 september naar een revalidatieafdeling binnen een andere vestiging. En op de eerste dag zet ik al de eerste passen achter een rollator. De gedachte dat ik nu eindelijk kan gaan beginnen met “werken” aan herstel vervult me met blijdschap en energie. Op dag twee wordt afgesproken dat ik na het weekend met krukken begin, en ik schuifel achter de rollator terug naar m’n kamertje. Maar R, die schrikt zich het leplazarus. Voorzichtig beginnen met revalideren? Hoe kun je nu al steunen op dat broze weefsel, waar je dijbeen doorheen zou schieten, je buikholte in? Hoe zit het met dat verhaal van meer dan een jaar mee zoet zijn, slechte genezing vanwege leeftijd, geslacht, mogelijke osteoporose, diabetes… en meer sombere prognoses. En een week geleden moest ik nog liggend vervoerd worden…

Wat dat betreft is het gebrek aan communicatie, informatie en eensluidendheid onveranderd. Een beetje pech vervolgens is daarom ook een beetje mazzel: ik krijg ook nog eens corona. Niet heel goed voor m’n herstel, maar het remt de ongeleide boel wel een beetje af. Een plan is er namelijk niet. Ga maar oefenen tot het pijn doet en dan stop je.

Tja, alle discussies die ik heb gehad en alle idioterieën en tegenstrijdigheden wil ik eigenlijk niet opnieuw oprakelen, ik ben het helemaal zat. Dus weer even fast forward: ik hoor vandaag ineens dat er vorige week (dus na 5 dagen (!) na aanvang van het ‘voorzichtig beginnen te belasten’) besloten is dat ik mogelijk op 15 oktober vertrek. En verder thuis revalideer. Huh?

Gemengde gevoelens… Over alle onkunde, en of dit niet de zoveelste misser gaat zijn. En tegelijk dolgelukkig, als ik hier eindelijk weg zou kunnen uit dit horror verhaal. Eindelijk weer bij m’n hubbie onder een dekentje…

Ik hou jullie uiteraard op de hoogte 😉