Mijn kamergenote heeft een slechte nacht, en dat is te ruiken. We hebben al een beetje een ritueel, om even te overleggen of we ‘bellen’ en wie er dan als eerste geholpen wordt. We hopen dat de verzorgers ermee geholpen zijn, als ze ons als het ware parallel kunnen helpen. In dit geval is het duidelijk, zij mag eerst, en wordt gelijk ook geholpen met douchen, aankleden en haar bed wordt verschoond. Al die tijd lig ik af te knijpen, dat hoort er dus bij. Het is confronterend, om zo aan den lijve te ondervinden wat het betekent om op je beurt te moeten wachten als je hulp nodig hebt. Ik leef mee met alle zorgvragers en zorgverleners.

Maar soms is er geen begrip. Als ik mezelf heb opgetrokken aan mijn armen en boven de po bungel bijvoorbeeld, en ik zeg ‘dat ik klaar ben’, en de zuster zegt dat ze even iets anders moet doen en wat rommelt in de kast met handdoeken. Uh? Alsof ik een keuze heb? Ik ben geen Olympisch atleet die even een minuut in de lucht blijft hangen? Dit doet pijn! 

Intussen heb ik te horen gekregen dat ik maximaal 5 dagen hier mag blijven, en nu is dan ook duidelijk dat het werkdagen betreft èn dat vrijdag als mijn eerste dag wordt beschouwd (en niet donderdag, het moment dat ik aangemeld werd net vóór middernacht). Oké, weer iets helder. Maar waar ga ik dan naartoe? Er is me meermaals gevraagd welke locatie mijn voorkeur zou hebben, en ik zeg steeds: Schiedam, zodat R niet zo ver hoeft te reizen. Ik lig momenteel 22 km van huis, en R is met het drukke stadsverkeer en moeizame parkeren steeds minimaal een uur onderweg, enkele reis. Maar steeds krijg ik te horen dat men ‘in Rotterdam nog aan het zoeken is’. Zucht.

Zaterdag zegt de zuster dat ik, aangezien ik mijn ‘diabetesmedicatie’ ook in eigen beheer heb, de rest zelf ook maar moet doen. Ik krijg een hele rol oxycodon, paracetamol, macrogol, antistollingsinjecties, antimisselijkheidspillen…. Dat eerste vind ik wel bijzonder, ik heb meerdere films en documentaires gezien over het misbruik daarvan. Ik kan nu dus een handeltje beginnen… We zitten hier even om te gniffelen maar het is helaas een serieus onderwerp. De injecties tegen trombose moet ik zelf in m’n buik zetten. Nou ben ik wel wat gewend, maar jemig, dit zijn fixe naalden, brrr. Maar, het grote voordeel van dit alles is: ik heb het nu zelf in de hand, en dat geeft rust en een gevoel van veiligheid.

Er komen zelfs vrienden op bezoek, dat doet een mens goed!

Maar… er is nog veel te regelen.

Wanneer zou er informatie komen? Wie weet hoe het met me is en hoe het verder gaat? Waar ga ik heen? Hoe kom ik volgende week op de poli voor foto’s?