Soms is absurditeit gewoon lachwekkend. Na alle gedoe rondom locaties en transport – vallen bij Maassluis, SEH in Rotterdam, noodopvang in Rotterdam-Zuid, de foto’s die per sé in Schiedam gemaakt moesten worden, terug naar Zuid, uiteindelijk een bed in Schiedam op 4 km van huis en 1,3 km van ‘mijn’ ziekenhuis – schiet ik gewoon in de lach als ik de uitnodiging zie van Radiologie eind september. Locatie: Rotterdam. Daar gaan we weer… 😀

Maar, ik ga me niet opwinden. We zien wel weer hoe we dat regelen. En het zijn allemaal lessen. Hoe een andere opstelling mij kan helpen. Omdat er zo veel is waar je geen controle over hebt. Zoals nu vrijwel mijn hele dag. Ik weet niet hoe lang het duurt voordat er iemand komt om me te helpen, als ik op de knop druk. Ik weet niet wie er komt, wie er wanneer dienst heeft. Of en zo ja wanneer ik een kop thee of koffie aangeboden krijg. Wanneer ik gevoederd word. Of er tijd is om gedoucht te worden. Hoe laat mijn lief komt. Of en wanneer er iemand binnen komt stormen, de schoonmaker, de koffiedame, de fysio, de arts, de ergo, de maatschappelijk werker. Ik weet niet wat een goed moment is om even rustig te videochatten met vrienden. Of een dutje te doen. Eén voordeel is wel: de dagen vliegen voorbij.

Videochatten, en ook gewoon chatten via allerlei apps op je mobiel, dat is wel een uitkomst. Ik moet er niet aan denken hoe dit 30 jaar geleden was geweest, zo afgezonderd worden van de wereld voor zo’n lange tijd. Nu gaat het de hele dag door, berichtje hier, berichtje daar. En heel fijn om de gezichten van mijn (surrogaat-)familie te kunnen zien, die helaas in Duitsland, Canada, Spanje wonen en dus niet zomaar even aan kunnen wippen. Wat ben ik nu blij met deze technische ontwikkelingen!

Straks zowaar een afspraak in de agenda: zowel vanmiddag als vanavond krijg ik bezoek. Maar verder bestaat er eigenlijk geen agenda meer. Elke dag komt zoals ie komt en loopt zoals ie loopt. Ongepland.

En ik leer.