Gevleugelde vriendjes (13) – Vreemde eenden

Vandaag ga ik op eendenjacht. Ik wil een vreemde eend zien. Een soortgenoot dus hahaha. Maar serieus, ik zie dat er op waarneming.nl allerlei interessante anders-dan-gewone-eenden gemeld worden, en die wil ik ook wel eens zien. Pocketcamera en kijkertje in de tas en hup, de polder in.

Je kunt zoiets natuurlijk helemaal niet afdwingen maar toch… ik focus me vastberaden op: een andere eend! Ik zie wilde eenden, logisch. En die zijn echt heel mooi, als je er eens aandachtig naar kijkt. Dat krulstaartje! Krakeenden zie ik ook genoeg. En zelfs kuifeenden zie ik gegarandeerd, zoveel zijn er hier in de omgeving. De smienten zijn ook rijk vertegenwoordigd in deze tijd van het jaar – al is het altijd een hele uitdaging om er eentje op de foto te zetten. Waar wilde eenden allesbehalve wild zijn en gelijk op je afkomen, is het gebruikelijk dat andere vogels ervandoor spurten zogauw ik stilsta. Ooooh nee geen foto hoor, ik ben weg!! Maar heel soms werkt er eentje mee.

Ik loop door een gebied met vreselijk veel ganzen in allerlei soorten en maten, zwanen, reigers en ooievaars, dus ik moet een paar keer goed kijken voordat ik besef dat die twee grote vogels in de verte anders-dan-gewoon zijn, voor mij althans. Het zijn bergeenden. Ze staan te slapen, dus ik moet geduld hebben als ik de markante rode snavel op de foto wil hebben… Na een minuut of 10 en veel mislukte foto’s geef ik het maar op.

Terwijl ik verder loop, en me afvraag of dit het dan was, qua rare eenden, zie ik ineens het stelletje slobbers dobberen. Behoorlijk ver weg, maar ze vluchten dus ook niet als ik stilsta…😉

Het vrouwtje lijkt wat op een wilde eend, maar dan met een grote bek (gewoon, letterlijk. Misschien is ze best aardig…).

Het mannetje is meteen te herkennen, met z’n wit-bruin-witte lijf, grote donkere snavel en gele ogen.

Ze zijn eigenlijk te ver weg om een scherpe foto te maken. Als ze op een gegeven moment opvliegen en een stukje verder weer landen, besluit ik om achter ze aan te lopen om het toch nog eens te proberen. Meneer komt even in beeld, achter het riet vandaan – maar het lukt me weer niet om ‘m scherper te krijgen. Helaas. Wel een apart effect, zo met die druppels aan z’n snavel…

Vervolgens duikt ie onder. Steekt weer even de kop op. En duikt weer onder. En weer. En weer. En weer. Terwijl ik steeds nèt te laat ben… heb ik uiteindelijk zo’n 30 foto’s van z’n kont.

Maar goed, ik moet niet klagen, want ik heb tòch m’n vreemde eenden gezien!