Hij (of zij?) is er altijd wel, in m’n tuin: het roodborstje. Het schijnt wel in de zomer een ander exemplaar te zijn dan in de winter, maar ze blijven elkaar consequent afwisselen. En ook moeten het, door de jaren heen, al heel wat generaties zijn die me bezoeken, want ze worden maar een paar jaar oud. Er is er altijd wel eentje die zich mijn tuin toeëigent. Het is nu november, dus zou dit dan al die uit Scandinavië zijn, of moet deze nog naar Spanje vliegen voor z’n overwintering?

De huidige gast vindt het huis wel gezellig en komt graag dichtbij. Hij zit vaak op tafel, of op de vensterbank. Sinds een paar dagen heeft hij opvliegers, waarbij hij aan één stuk door tegen het raam aan fladdert. Of hij nou insecten vangt of boos is op z’n spiegelbeeld – wat je vaak hoort bij roodborstjes – weet ik niet. Het getik maakt me wat onrustig… hij zal zichzelf toch geen pijn doen?

roodborstje
roodborstje

Ook mijn rommelstapeltjes bij het raam, die als insectenschuilplaats dienen, zijn een favoriete hangplek. In korte tijd laat ie daar aardig z’n sporen na. Zelfs de nepvogeltjes worden flink bescheten.

roodborstpoepjes op insectenhotel
roodborstpoepjes op stenen vogeltje
… concurrentie wordt bescheten…

Hij is zo fotogeniek, dat roodborstje! Ik verzin erbij wat hij allemaal denkt, terwijl hij om zich heen kijkt en allerlei eigenwijze poses aanneemt. Voor de zoveelste keer heb ik spijt dat ik geen goede camera heb. Maar gelukkig zijn er veel mensen die wèl schitterende foto’s kunnen maken. Zoals de foto van DeAnne Hope bijvoorbeeld, die ik destijds heb nagetekend, en die van Gill Merritt. Of die van Thelmas_photos.

De kerst komt er weer aan. Maar, nee, op de kerstkaart komt geen roodborstje dit jaar… en het wordt ook géén eekhoorntje… 😉