Ze kwaken er gelukkig weer op los, die kikkers in de paddenpoel achter de tuin. Toen we hier nog niet zo lang woonden, lagen we er soms wakker van. Wat een herrie kunnen die beesten maken! Maar als ze er in deze tijd niet zijn, is het vreemd stil. En lig ik me zorgen te maken wat er aan de hand is, want de natuur is tegenwoordig regelmatig van slag door ons eigen toedoen. Dus nu ze weer tekeer gaan en het kwaakseizoen alsnog in alle hevigheid losbarst, ben ik blij!

De buurtkatten vinden het ook zeer interessant en sluipen regelmatig als kleine panters door het gras. En dan… heeft de roodwitte kater van verderop er ineens eentje te pakken! Aargh! Hij speelt er wat mee, en de kikker houdt zich wijselijk dood. Ik kan het niet aanzien en loop er robuust op af. Hij kijkt me verbaasd en een tikkeltje verontwaardigd aan als ik de kikker voor zijn neus oppak.

Het is een prachtig beestje, klein, bijna zwart, met lichtgroene strepen over z’n kop. Hij beweegt een pootje als ik ‘m in m’n hand heb. Zou ie in orde zijn? Ik hoop maar dat er weinig schade is gemaakt door die door z’n misplaatste jachtinstinct geplaagde huiskat. Ik bekijk ‘m even, maar zie zogauw niks wat kapot lijkt. Ik gooi ‘m met een voorzichtig boogje over het opkomende riet in het water, bij een drijvende plukje planten. Hopelijk kan ie het hebben en heb ik ‘m gered!

Helaas heb ik geen enkel kikkerverstand en heb ik ook geen foto kunnen maken, dus het blijft gissen wat voor soort het was, qua kikker (haha leuk als je dat uitspreekt)…

Maar ik glimlach als een breedbekkikker als ik ze weer druk hoor kwaken.