Terwijl ik m’n laptop openklap, en de nog-lang-niet-affe-tekening zie liggen op m’n werktafel, vraag ik me af hoe lang geleden het is. Het lijkt echt een eeuwigheid. In werkelijkheid is het maar een paar weken, die voorbijgegaan zijn zonder bloggen of tekenen. Maar toch… Wat is er aan de hand?!?

Nou, als ik erover nadenk, ben ik gewoon best wel veel aan het klagen de laatste tijd. Die toestanden in de wereld, de puinhoop in de corona-aanpak, het kille weer en uitblijvende lekkere temperatuurtjes, en een eindeloze lijst tegenvallers, zorgen en irritaties. Dingen gaan al een tijdje niet zoals ik zou willen. Ik mopper en klaag en zit maar te sippen.

En nou was het eigenlijk de bedoeling dat er, als ik zulke dingen op ga schrijven, iets verandert. Dat ik er anders tegenaan ga kijken, of zie hoe suf het is, en om mezelf moet lachen. Ik kwam wel eens een opmerking tegen van iemand die een bloedhekel had aan al die zoete feelgood blogs met een happy ending. Jammer dan, want ik schrijf nou eenmaal omdat ik dat zelf leuk vind, op de manier waarop ik dat zelf wil! En ik wil dus het liefste juist schrijven om er blij van te worden, om stil te staan bij leuke dingen, of een twist te geven aan minder leuke dingen. Op z’n Rotterdams wil ik zeggen: Niet klagen maar bloggen!

Maar ik heb mezelf dus wel een beetje in de steek gelaten. Door juist niet te bloggen, omdàt ik zit te sippen. Dat was nou net niet de bedoeling. Dus kan ik beter de draad weer oppakken.

Iets doen is sowieso voor mij meestal de beste remedie tegen sippen. Tegelijkertijd ook vaak de reden van frustratie, dat wel, dat ik er niks aan kan dóén. Ik ben toch meer het typetje van hup-handen-uit-de-mouwen-en-slachten-dat-probleem. Niet zo makkelijk helaas, in coronatijd.

Maar.

Er is wel iets veranderd.

Ten eerste besloot mijn hubbie dat er geschilderd moest gaan worden. Dus zijn we al een paar weken aan het klussen. Dat is lekker. Wel druk, maar toch lekker. Hoofd leeg, lijf moe. Niet echt iets waar je over gaat zitten bloggen – want daar heb je het dan te druk voor 😁 – maar wel iets wat invloed heeft op je stemming. En je kunt weer iets afvinken. Resultaat.

Ten tweede ben ik geprikt. Nou prik ik mezelf natuurlijk dagelijkse meerdere malen 😉, maar dit was een andere prik… met coronavaccin! Yay!!! Manlief is een paar dagen eerder geweest, dus de kans dat we elkaar besmetten is sinds deze week een heel stuk kleiner geworden! Het is zo vreemd, al die maanden hebben we ons zo ‘anders’ gevoeld, ineens een ‘zieke’, als risicogroep… veel meer dan vóór de uitbraak. Versterkt door het gedrag van mensen die de maatregelen allemaal maar overdreven vinden. Hoewel het natuurlijk voor niemand een pretje is, zo’n pandemie. Maar toch, dit voelt echt als een opluchting, een lichtpuntje.

En zo zit ik dus eindelijk weer eens te tikken. En m’n gedachten positief om te buigen. En aan leuke dingen te denken.

De feelgoodafkrakers ten spijt.

Lekker.