Een perfecte plek voor een pauze en een broodje: een bankje op de boulevard bij de Zevenhuizerplas. Het water is glad als een spiegel, de zon schijnt uitbundig, de lucht is nog lentefris. Ik kijk naar een man die op het strandje ligt te genieten, en vooral naar een klein meisje met krullen dat om hem heen dartelt. Ze speelt in haar eentje, zichzelf vermakend met wat ze maar kan vinden. Ze rent naar de waterkant met een stokje, rommelt wat in het water, rommelt in het zand, huppelt dan weer de waterlijn af, zo ver weg als ze durft over de verlaten zandstrook. In gedachten zie ik mezelf, in dat kleine meisje… altijd aan het schooien. Altijd buiten. Mijn verbeelding zorgde dat ik niet veel nodig had om me te vermaken, een boom, een hekje, een slootje, zand, klei, water… hele zelfverzonnen scenario’s speelden zich af in mijn hoofd, terwijl ik al spelend de zoveelste broek verziekte 🙂 … Glimlachend verzin ik de ondertiteling bij het spelende meisje.

Een aangelijnde hond komt het beeld in wandelen. De baas stapt van de boulevard het strand op, ogen op zijn scherm gericht, en blijft na een aantal passen staan. De hond snuffelt wat en hurkt. Ik staar de man stomverbaasd aan, maar hij is niet het type om aan te durven spreken… Nadat de hond een flinke drol heeft gedraaid, op zo’n 20 meter afstand van het spelende meisje, trekt de man de hond weer mee in de richting waar hij vandaan kwam. Dit was duidelijk het enige doel van deze ‘wandeling’. Hoeveel drollen zou hij al hebben achtergelaten op dit recreatiestrandje? Waar geen branding is? Zou ie dan tenminste zelf ook met strond aan z’n schoenen thuiskomen?!? Ongelooflijk… Tja, ik blijf me verbazen over de werking van sommige breinen. Of misschien liever gezegd: het totaal ontbreken ervan.

Mijn glimlach is een frons geworden. Het sombere gevoel komt weer opzetten, dat er met deze instelling niet veel goeds van de wereld terecht kan komen.

Ik focus me maar weer even op het meisje. Vrolijk spelend, onderzoekend, experimenterend, rondrennend op blote voetjes in het zand… De glimlach wint. Voor nu.