Ik heb het de laatste tijd ontzettend druk. Met het regelen van dingen waar ik maar heel weinig invloed op kan hebben. En dat laatste betekent voor mij: stress. Problemen zijn niet erg, maar ze moeten wel oplosbaar zijn! Tja. Dus, om toch soms het gevoel te hebben dat ik ergens controle over heb (jaja, daar heb je het weer…) wil ik even iets voor mezelf doen, iets om me in vast te bijten wat wèl oplosbaar is. En meestal betekent dat (ja, moderne tijden hè) dat ik m’n ipad of mobieltje pak om even een spelletje te doen. Woordspelletjes, cijferspelletjes, logicaspelletjes… staren naar het scherm en even je zorgen wegswipen. Terwijl je intussen ook nog een beetje je brein traint.

Er zitten wel een paar nadelen aan. Ten eerste zit je wéér naar een scherm te kijken. Ten tweede dragen niet alle spelletjes evenveel bij aan je ontwikkeling, om het zo maar te zeggen. Een beetje dom herhalend proberen tot je geluk hebt. En, het vervelendste: ik heb moeite met stoppen. Ik ben zo’n nerd die steeds weer opnieuw begint, steeds weer proberen om m’n score te verbeteren, het spel uit te spelen of m’n tijdrecord te breken. Replay. Replay. Replay. Zonde van m’n tijd…

Dus ik ga op zoek naar een alternatief. Een boek lezen gaat me niet meer zo goed af als m’n gedachten steeds afdwalen en ik zo weer verder moet. Als kind verdween ik vaak in boeken, maar tegenwoordig is een boek lezen vooral iets voor vakanties, als ik verder niks hoef. Nee, even-tussendoor-één-bladzijde-lezen lukt me niet goed.

Vroeger was ik gek op legpuzzels. Dus ik ga bij de tweedehandswinkel kijken, want het kopen van nieuwe dingen probeer ik te vermijden. Inderdaad liggen er een paar, maar ik vind de afbeeldingen vreselijk. En heb ook m’n twijfels of ze wel compleet zijn. Je zal maar het laatste stukje missen… ik moet er niet aan denken!

En dan komt manlief thuis met een stapel dozen. Het zijn wel 6 legpuzzels! “Leuk hè, mag je lenen!” Ik spring een gat in de lucht (hoe doe je dat eigenlijk?) en ik begin meteen met de eerste!

Al gauw staat manlief naast me, gebogen bij de tafel, stukjes in elkaar te passen. Het is een wonder, want hij houdt niet van spelletjes. Supergezellig, zo samen. En in no time wordt iedere koffiepauze een vast puzzelmomentje. Kijk! Vanmorgen het puntje van die vlinder gevonden! Zomaar een mededeling.

Ik weet ook meteen weer waarom ik het altijd zo leuk vond. Het neemt me helemaal in beslag. Ik denk verder helemaal nergens aan. Al die kleuren en vormen scannen, onthouden, vergelijken… dat triomfantelijke gevoel als het stukje in één keer past, als je een stukje zó uit de doos herkent als dat-stukje-gras-met-een-geel-hoekje-van-dat-bloemetje wat nog miste, als de buitenrand compleet is, als een bepaald onderdeel klaar is, als je het allerlaatste stukje erin klikt… heerlijk! Gewoon supersatisfying. Het is zo lekker fysiek en zintuiglijk. En zo vrij, het ene moment werk ik systematisch, het andere moment willekeurig, net waar ik zin in hebt. En ik mag heerlijk focussen op details hèhèhè. En als het klaar is, is het klaar. Gaat ie de doos weer in.

Echt heerlijk. Lekker ouderwets. Een puzzeltje leggen.

Nu nog even een puzzel-uitleen-winkel zoeken…

legpuzzel