Ze zijn weer in volle gang: De Feestdagen. Zelfs de reclame grapt erover: Sint die acuut wordt ingeruild voor Santa, en we kunnen weer verder met kadootjes uitpakken. Verder met eten, snoepen, onszelf verwennen. Niks mis mee, misschien. Maar mij irriteert het mateloos. Het lijkt wel of het leven niet leuk is zonder bergen kado’s, overvolle gedekte tafels, overdadige snoeperijen… Doe nou mee! Alsof er geen enkele andere manier is om te genieten en het gezellig te hebben.

Ergens begrijp ik wel dat we allemaal behoefte hebben om even te ontsnappen aan de donkere tijden. Letterlijk donkere winterse tijden, en dan ook nog eens de wereldwijde medische ramp, de verslechtering van het milieu, de verandering van het klimaat, de achteruitgang van de natuur… Maar is het niet onlogisch om dan juist door te slaan in datgene waar we eigenlijk aan ten onder gaan? Ik word haast misselijk van alle reclames die ons consumptiegedrag willen beïnvloeden naar méér, méér en nòg méér. Koop dit, geef dat, zet dit op tafel, want dan ben je geliefd! De reclame van een grote webwinkel spant wel de kroon, die even aangeeft dat zelfgemaakt speelgoed ‘minachtend’ weggegooid moet worden omdat een splinternieuw speeltje véél beter is. Wat een rotkind! (En ik heb medelijden met het acteurtje…)

Zelfs de reclames die inspelen op het denk-eens-wat-meer-aan-elkaar thema eindigen steevast met kadootjes en eten en dan komt het allemaal goed… En wederom, ik begrijp het, ik gun kansarme kindertjes echt wel dat ze eindelijk ook eens een kadootje krijgen of zo. Maar wat ik zo jammer vind is dat de algehele boodschap meer neigt naar “Meer Consumeren Is Gelukkig Zijn”. Trouwens, ook die grote gezelschappen vind ik maar niks… Gezellig? Meestal hou ik er een rotgevoel aan over. Bij het binnenkomen oh wat leueueuk om je weer eens te zien en dan bij het weggaan ahhhh heb ik je helemaal niet gesproken… nou volgende keer dan hè? Nee, doe mij maar een één-op-één-tje. Of van mij part een twee-op-twee-tje. Maar in ieder geval maar één persoon tegelijk aan het woord graag, en de rest luistert. Dat allemaal-wild-doorelkaar-praten levert net niks op.

Nou doen hubbie en ik al jaren niet meer aan feestjes geven. Of kadootjes aan elkaar. En mis ik dat nou? Nee, want wij leven in de luxueuze positie dat we èn ons gezond verstand gebruiken voordat we iets kopen èn het meestal wel kunnen betalen als we ècht iets nodig hebben (of gewoon graag willen…). Wat ik hooguit mis, is de verrassing. De verrassing dat iemand aan je gedacht heeft, zonder dat je dat wist. En in feite maakt het geen moer uit wat je dan krijgt. Hoe persoonlijker, hoe leuker. Een zelfgebakken koek, zelfgekweekte groente, een zelfgebreide sjaal, een mooie brief… Sterker nog, hoe dúúrder een kado, hoe meer opgelaten ik me voel. Ja, ik heb zelf óók last van het ik-moet-toch-minstens-hetzelfde-geven syndroom. Compleet achterlijk, maar ik wil een ander niet beledigen en het gevoel geven dat ie me niet méér waard is. En daar schuilt ‘m het probleem denk ik: we willen allemaal om het hardste roepen: Ik Hou (Méér) Van Jou!!!

Maar… wat hebben we eraan? Om elkaar spullen te geven die in de prullenbak – en dus op de afvalberg, in het bos, in de oceaan – verdwijnen? Om voedsel te verspillen? Om onze gezondheid te verzieken met voedingswaardeloos eten en drinken? Om onze kinderen te verdrinken in overdaad, ten koste van de wereld waarin ze nog groot moeten worden? Worden we daar nou gelukkig van?

Eens even nadenken.

Waar maak je mij gelukkig mee?

  • Tijd. Tijd van jouw leven, doorgebracht met mij. Of dat nou een wandeling is, of een theetje op de bank, of…
  • Knuffels. Ik hou van knuffelen, dat geldt niet voor iedereen. En dankzij die fijne pandemie kom ik nu een beetje tekort naar m’n zin. Maar gewoon, een dikke knuffel, dat zegt iets, die vóél ik. Ook daarna nog.
  • Een goeie tip, een goed idee, een compliment of waardering, een voorgehouden spiegel, een onverwachte aanwijzing waardoor ik op een interessant pad terecht kom, daar houd ik een goed gevoel aan over! Dus ieder babbeltje kan zomaar tot veel goeds leiden…
  • Interesse. Eigenlijk een beetje een combinatie van bovenstaande. Hoe leuk is het als jij echt geïnteresseerd blijkt te zijn in mij? Daar moet ik toch wel warm van worden…
  • Zorg, zo noem ik het maar. Die interesse die ik noem, hoeft niet alleen in mij te zijn. Ik word ook blij als je nadenkt, helpt, ergens om geeft, zorg hebt voor het welzijn van mens en dier, voor deze planeet… Alles wat je doet om de natuur – waar wij in feite deel van uitmaken – te redden, daar maak je mij gelukkig mee.
  • Een flesje wijn. 😁 Ja, natuurlijk is dat ook leuk, een flesje wijn. Maar eigenlijk gaat het me niet zozeer om de wijn. Meer om het samen opdrinken ervan. Met een fijne babbel.
  • Zonlicht in de buitenlucht. Als je dat iemand kado kon doen, dan gaf ik het aan iedereen. Want het zou dan zéker op mijn eigen verlanglijstje staan. Heerlijk. Maar, toegegeven, ook met minder goed weer kan ik genieten van buiten zijn, in de natuur. (Misschien wil ik een natuurgebied kado 😃😎)
  • …

Dus… ik kan zo nog even doorgaan, maar er schieten me nog steeds geen fysieke dingen te binnen die ik op dat verlanglijstje zou willen zetten. Wat me gelukkig maakt is een ander soort kadootje. Iets waar eigenlijk helemaal geen verpakking omheen kan, met folie en lintjes… Iets wat je niet weg hoeft te gooien, wat niet kwijtraakt, of kapot gaat…

Maar… ik wil zelf natuurlijk wèl graag mijn affectie tonen… maar hoe?

Hoe is dat dan eigenlijk bij jou, als je eerlijk bent?

Kan ik bij jou aan komen zetten met lege handen? Of heb je dan het gevoel dat ik niet van je hou…?

😳🤗