Mijn hoofd zit weer zoooo vol, ik weet niet meer waarover ik na moet denken. Ik open m’n iPad en klik de reader aan. Het is een paar weken geleden en ik moet eerst een stukje terugscrollen, ik heb kennelijk aardig wat blogposts gemist. En ik begin te lezen… ter afleiding van m’n eigen breinknopen. En voor inspiratie, voor nieuwe gedachtengangen, mooie dingen, interessante ontdekkingen, persoonlijke anekdotes. Sommige stukjes zijn vrolijk, of grappig, sommige somber, sommige heel mooi, sommige wijs, en combinaties van dat alles. Sommige zijn wat zoekend, net als ik ben.

Zo lezend, voel ik allerlei stemmingen langskomen. En ik voel me ergens vaag verbonden. Soms lach ik hardop. Soms is de herkenning zó sterk, dat ik heel hard wil roepen: jaaaa ik weet precies wat je bedoelt, dat heb ik óók!!! Gek is dat, op een geheimzinnige manier kan dat, door iets op te schrijven en te posten, komt er als het ware iets aan bij iemand die ergens anders is.

En ik denk na over mijn eigen schrijven. En wat maakt dat ik wil schrijven. Maar het toch niet doe. Of ik schrijf wel maar post niet. Hoe werkt dat nou? Het is ook niet de eerste keer dat ik hierover nadenk. Het is een regelmatig terugkerend onderwerp. Ondanks die verbondenheid die ik voel als ik lees, voelt het schrijven soms wat eenzaam. Het schrijven voelt als delen, maar… schrijven wil natuurlijk nog niet zeggen dat iemand anders het ook leest. Behalve alleen ikzelf dan. 😁

En daar zit dat misschien gelijk al deels een antwoord in: ik geef mezelf aandacht. Of ik geef wat er gebeurt aandacht. Of wat ik zie. Of wat ik voel. Ik geniet er even van. Of sta er bij stil, denk erover na, lach erom, whatever. Die conclusie heb ik eigenlijk al vaker getrokken, maar kennelijk moet ik mezelf daar soms weer aan herinneren. Even aandacht voor m’n eigen gedachten, en die wat ordenen, structureren, richting geven, en daarmee tot rust komen.

Dus vandaag is dat even het antwoord, denk ik. Schrijven is voor mij…. aandacht geven! 😉