Spechten (b)lokken (2)

Nadat ik dus vlak achter de tuin een grote bonte specht zag, bedacht ik dat dit een goed moment zou zijn om m’n spechtenblok weer op te hangen, om dat beestje naar m’n tuin te lokken. Het is koud en ieder hapje is welkom, denk ik. Aan de slag, dus!

Ergens in het voorjaar was het misgegaan. Het stammetje dat ik had gebruikt, was gebarsten op de plek waar ik een schroefhaak erin had gedraaid. En tijdens een storm kwam ie toen naar beneden zetten. Alleen de haak hangt nog in de boom, aan het koord. Op een lastige plek, waar ik een trap op twee matjes tussen de struiken moet zetten om er bij te kunnen komen. Hm. Niet iets wat je met dit weer wilt doen, alle bevroren planten kapottrappen.

Manlief komt op een lumineus idee. ‘Je hebt toch zo’n grijper, waar je zwerfvuil mee raapt?’ Ha! En inderdaad, die is precies lang genoeg om de haak uit de boom te vissen… al blijven de planten mijn voetstappen niet bespaard, maar goed.

Afijn, blok dus weer vullen met vogelpindakaas, haak er weer in schroeven, weer ophangen met de grijper (gòh, had ik dat maar eerder bedacht!) en… wachten.

De volgende morgen zet ik de camera neer, voor het raam. Ik heb ‘m toevallig geleend van vrienden, deze camera, en wilde eens proberen of ik hiermee betere foto’s kan maken. Met dit weer komen er lekker veel vogeltjes langs, ideaal. De zon komt net op achter de wolken aan de horizon, dus het is nog niet helemaal licht. Ik staar gedachteloos naar buiten met een bakkie koffie in m’n handen.

Pats! Als uit het niets zit ie daar ineens. Op m’n spechtenblok. De grote bonte specht. Niet te geloven! Het is gewoon gelukt! Voorzichtig probeer ik onzichtbaar te bewegen en druk de ene foto af na de andere. Wat gaaf! Hij pikt van alle kanten het voer uit het blok, het lijkt ‘m goed te bevallen.

Een paar uur later – tja, nu kijk ik natuurlijk alsmaar uit het raam hihi – zit hij er ineens weer, op een tak. Na even rondgekeken te hebben, springt hij weer op het blok. En dan… niets. Ik zet de camera aan, klaar om af te drukken. Maar de specht zit precies met z’n rug naar me toe, met z’n gevlekte rug nauwelijks zichtbaar op de bast van het stammetje. Hij beweegt niet. Gewoon helemaal niet. Hij zit daar maar, alsof hij in slaap is gevallen, of verstoppertje aan het spelen is, doodstil hangt ie daar.

Na een minuut of 10 stopt de camera ermee. Accu leeg.

Zou dat z’n bedoeling zijn geweest? Want prompt begint ie te bewegen en te pikken. Snel pak ik m’n pocketcamera nog even, misschien lukt het daar ook mee. Ik klik er nog een paar, en dan is ie weer gevlogen.

Mijn fantasie maakt ervan dat ie het stammetje op deze manier probeerde te claimen, alle – anders zo brutale – meesjes blijven respectvol op afstand… In ieder geval hoop ik dat deze specht (ik zeg steeds ‘ie’ maar ze is een vrouwtje) zo dit plekje niet meer vergeet.

De volgende morgen kijk ik op dezelfde tijd weer uit het raam. En ja hoor, het duurt niet lang of daar is ze weer.

Triomf!