Het vriest dat het kraakt! Best even wennen, na al die zachte maanden en warmterecords. En tegelijk ook wel weer fijn. Ik bedenk opeens dat ik de regenton niet heb geleegd… stom zeg! Nou maar hopen dat ie heel blijft.

Natuurlijk moet ik gelijk aan de bak in de tuin. Extra voer op de grond, wat vogelpindakaas, vetbollen, pinda’s, m’n voer-dennenappels, wat water… Ik zie dat de acanthus weer de klos is, die hangt slap en bevroren tegelijk op de grond. De vorige keer betekende dat geen bloei in de zomer, jammer.

Het ijzig witte landschap straalt een serene rust uit. IJskoud of niet, het heeft een mysterieuze aantrekkingskracht. Dus de camera gaat in de tas en ik ga wandelen! Vlak achter het huis heb ik spijt dat ik die camera niet al in m’n hand had, want er zit een bonte specht in de knotwilg. Met een sierlijke golfbeweging vliegt hij naar de volgende boom. Tegen de tijd dat ik een foto kan nemen, steekt ie over naar de overkant en verdwijnt tussen de hogere bomen. Meteen word ik aan een dringende klus herinnerd: het inmiddels kapotte spechtenblok repareren!

In de sloten zie ik allemaal belletjes gevangen onder het ijs, in allerlei formaties. Ik stel me voor dat ze ingelijst in een galerij hangen, en dat iedereen er bewonderend naar staat te kijken. Terwijl de natuur het zó uit de mouw schudt… 😉

luchtbellen onder het ijs
luchtbellen onder het ijs
luchtbellen onder het ijs

En dan die rijp! Terwijl ik verder loop, bekijk ik al die prachtige berijpte sprietjes en blaadjes en takjes langs het pad. Wat een miniatuurkunstwerkjes! Piepkleine gestapelde ijstorentjes, holle zeshoekige pijpjes, al die geometrisch gevormde minuscule kristallen formaties, je kunt er uren naar kijken. En wéér bedenk ik hoe leuk het zou zijn om goeie macro foto’s te kunnen maken, maar goed, ik moet het maar met m’n ouwe toestelletje doen.

Enneh…. intussen heb ik het toch wel een beetje koud gekregen… 😊

ijskristallen