Sterkoetkoters

Yay! Ze zijn er! Okay, het is niks bijzonders, het gebeurt aan de lopende band. Maar deze familie vind ik iets speciaals hebben, omdat ik ze nou eenmaal op het internet heb gezet. Mijn sterkoeten.

En nu zijn er in totaal negen minimeerkoetjes uit hun ei gekropen. Alle negen eieren zijn uitgekomen dus! Ik hield ze elke dag in de gaten, en gisteren zaten ze nog onzichtbaar opgevouwen in hun schaaltje. Maar vandaag kijken ze om zich heen, krabbelen uit hun sterrennest en dobberen dapper achter pappa en mamma aan, driftig piepend en bedelend.

Best apart, bij vogels, dat de eieren met één per dag worden gelegd, maar pas bebroed worden als het nest compleet is… waardoor ze allemaal tegelijk uitkomen! Slim van de natuur.

Eigenlijk vind ik meerkoetenbabies zo ongeveer de lelijkste babies die ik in de gauwigheid kan verzinnen. Meestal zijn dierenbabies donzig en schattig en aaibaar, maar deze zijn kalig en raar met hun piekhaartjes en hun uitpuilende oogjes. Niet zoals van die ronde pluizenbollige eendenkuikentjes. Of zachte donzige ganzenbabies. Natuurlijk zie je veel vogeltjes helemaal niet als ze net uit hun ei zijn gekomen, die liggen eerst een tijdje kaal en lelijk te zijn in hun verborgen nestje. Dit zijn daarmee vergeleken dan weer dappere dodo’s die gelijk te water gaan!

Maar als je goed kijkt – zoals met bijna alles – hebben ze toch ook wel wat. Die felle kleurtjes zijn bijvoorbeeld best apart, zeker in tegenstelling tot hun zwart-witte ouders. Je zou denken dat kwetsbare kindjes schutkleuren moeten hebben? De eerstgeborenen hebben iets fletsere kleuren, de later gelegde eieren brengen steeds fellere kuikens voort. Een interessante theorie is dat de kleuren de aandacht van de ouders moeten trekken, om het meeste voedsel te krijgen, zo lees ik in een onderzoek naar The mystery of ornate offspring. Ze leggen dus ook wel eens eieren in andermans nest? Nog meer hierover lees ik in Extreme offspring ornamentation in American coots is favored by selection within families, not benefits to conspecific brood parasites. Nooit geweten, een soort meerkoekkoek dus…

Dan dat snaveltje, met een piepklein wit puntje…

Die kale koppies, met haren die nog weinig weg hebben van donsveertjes…

Nou, welkom, beestjes! Ik hoop maar dat jullie nog een poosje uit de klauwen en tanden van allerlei belagers blijven. Al moeten die natuurlijk ook eten… brrrr 😨🙄🍀