Het is Eunice, deze keer. Dudley is nog maar net voorbij, en nu is het menens. Ik loop af en toe naar het raam, even kijken of het wel goed gaat daar buiten. Het hele huis schudt, en de deuren en ramen kraken in hun kozijnen. Ik voel de luchtdruk steeds opbouwen op m’n trommelvliezen als er weer een serie enorme windstoten aanzwelt. Niet normáál wat een geweld!

Op het terras zie ik opeens een vink op de grond. Z’n veertjes staan alle kanten op, maar hij zit. Zonder weg te waaien. Het is net alsof hij twijfelt of hij naar voren durft te hippen, het is meer schuifelen. Onvoorstelbaar, dat zo’n klein vogeltje niet helemaal weggezwiept wordt! In 2020, toen we ook twee stormen achter elkaar hadden, schreef ik ook al dat ik me zorgen maakte waar ze blijven tijdens zulk heftig weer. Ik heb vanmorgen al twee keer op twee plaatsen dubbel voer gestrooid, in de veronderstelling dat de vogeltjes vandaag flink moeten eten om vervolgens in een schuilplaats de storm uit te zitten… maar ze durven nog steeds!

En het kan nog kleiner en stoerder. Er hangt een pimpelmees aan de vetbollen. Huh?! De struiken staan bijna horizontaal in de windvlagen van meer dan 130 km per uur… De houder slaat wild van links naar rechts, maar het piepkleine vogeltje blijft gewoon hangen en eten! Hoe doet ie dat? En hoe durft ie dat?! Ik zou denken: loslaten is nooit meer gevonden worden…! Maar ook in en onder de sierappel zie ik drie pimpelmeesjes, dapper van tak naar tak schietend, zich dan weer stevig vastklampend. Inmiddels is zelfs het deksel van de pindasilo opengewaaid, dus wie durft kan zich helemaal tegoed doen. Er komt prompt een gaai aangevlogen – zou ie het doorhebben?

Even later slaat het noodlot toe. Nou ja, noodlot… in ieder geval, gelukkig was die kleine dappere al weg, maar in een enorme beukende windvlaag verdwijnen in één keer tegelijk de vetbollen en het spechtenblok. Foetsie. Morgen ergens uit de struiken opvissen dus.

Goh, ik ben zo blij om in een stenen huis te wonen, lekker slapen tussen vier muren onder een dak…

De telefoon gaat en er komt een appje binnen van een vriend, hun zonnepanelen zijn van het garagedak geklapt. Oef. Zonde zeg! Morgen gaan helpen dan maar.

Nu maar hopen dat iedereen veilig de nacht doorkomt. Raar idee, het is alleen lucht. En ik hou zo van de natuur. Maar toch vind ik het een beetje eng allemaal…