Uit eigen tuin!

Zo’n tuintje is vooral bedoeld voor de beestjes, en een beetje voor het oog, maar… het is toch ook wel leuk om iets uit eigen tuin te eten. Zo had ik vorig jaar ineens tomaatjes, die zich spontaan gevestigd hadden naast m’n terras. En ik heb, na de tuinophoging, een paar ‘houtachtige’ kruiden zoals rozemarijn, citroen- en gewone tijm geplant. De munt deed het iets te goed, die heb ik moeten uitgraven en terugplanten in een emmer. De druif doet het nog fantastisch nadat ie bedolven is onder ruim een halve meter zand, daar smikkelen de vogels straks weer van. En de paar bosbesjes die nu rijpen, ach, ik pluk er af en toe eentje, maar meestal is onze merel me vóór. Of de eksters.

Als ik in het voorjaar tot de conclusie kom dat de magnolia de geest heeft gegeven, >snik<, is het even denken wat ik daarvoor in de plaats zal zetten. Op het moment dat ik een Kordia-boompje zie bij de kweker, is de keuze snel gemaakt! Er is eigenlijk niet genoeg plek, en als er al ooit vruchten aan komen zullen de vogels ze wel te pakken nemen, maar toch… Het idee alleen al, je eigen kersen, en wàt voor, mmmm! Dus hup, de dode magnolia uitgraven, buurplanten een beetje kortwieken, kersenboompje erin… tadaa! Hij begint inmiddels uit te lopen. We gaan het zien.

De avocado’s heb ik verpot en buiten gezet. Eentje is er gelijk helemaal verbrand, de zon was te heftig. Mediterrane plant, denk je dan… Maar gelukkig begint ie nu weer nieuwe uitlopers te maken. Nog geen idee wat ik in de winter met ze ga doen, want ze zijn véél te groot, en oerlelijk… 😂

Ook m’n citrusboompje heb ik maar buiten gezet. Hij had de geest gegeven, maar ik kan nou eenmaal geen planten weggooien… En kijk! Er gebeurt zowaar weer iets! Zie je wel. Het ziet er niet uit, maar hij is NIET DOOD!

Een tijdje geleden vertelde ik in Groeikracht hoe ik met wat zaden aan de slag was gegaan. Nou, intussen zijn de kruiden flink wat sterker geworden. Een grotere pot doet kennelijk wonderen! Ik heb ze nu pal in de zon gezet, dat vinden ze kennelijk óók wel fijn.

En dan de courgetteplantjes. Het exemplaar dat eerst in de volle grond stond, heeft er lang moeite mee, ook in de pot in de zon. Maar hij lijkt nu een beetje de smaak te pakken te krijgen. Piepklein is ie nog, maar hij begint wel piepkleine vruchtjes en bloemetjes te maken.

De andere, die ik vanaf het begin in een pot had gezet, heeft al aardig wat bloemen. En er komen zowaar vruchten aan! De eerste twee vruchten beginnen echter te verschrompelen als ze een centimeter of acht zijn. Hm. Ik lees van alles over bevruchting en zo, zodat de vrucht fatsoenlijk uitgroeit. En ook over het giftig worden van de vrucht als er een ‘verkeerde’ kruisbestuiving heeft plaatsgevonden. Ik snij het half verschrompelde vruchtje af en proef de ‘goede’ helft. Lekker! In orde dus. Die gaat door de groentesoep.

Maar die bevruchting, die is dus wel belangrijk. Ik pak dan ook de mannelijke bloem en strijk langs de stamper van de vrouwelijke. Ehm sorry plantje, ik hoop dat ik me nu niet schuldig heb gemaakt aan een misdrijf…

Het lijkt te werken, de volgende vruchtjes blijven iets ‘strakker’ in hun vel. Maar nu is er ineens concurrentie, van een… muis? Denk ik? Ik heb geen idee waardoor deze gaten anders zijn ontstaan… Het schilletje is er afgeschraapt, bij drie vruchtjes. Potver.

Gelukkig is er nog ééntje onaangevreten. Ik vind ‘m prachtig, deze courgette uit eigen tuin, véél mooier dan die uit de winkel! Die verdient het wel vereerd te worden in een lekker recept. Moet ik nog even op broeden…

Mjamjamjam… 😋