Er is overal een hulp voor te krijgen. Althans, zo lijkt het. Een behandeling, cursus, therapie, begeleiding. Diabetes? Hoogbegaafd? Hoogsensitief? Rugpijn? Stress? Wij helpen je! Maar als je van alles tegelijk mankeert… het één beïnvloedt het ander, alles heeft met elkaar te maken, en op de één of andere manier weet ineens niemand het meer. Ik ook niet.

Hoogbegaafdheid schept de verwachting dat je intelligent bent en dus alles (zelf) op kunt lossen. Maar sommige ‘problemen’ of worstelingen ontstaan juist door die hoogbegaafdheid, en die andere manier van denken. Er MOET gewoon een antwoord zijn! Ik moet nadenken! Analyseren! Het moet logisch zijn!

Is dan de uiteindelijk oplossing dat je geen oplossing moet willen? En waar is dan de grens? Je hebt toch ook je eigen verantwoordelijkheid voor het leven, je hebt daar toch ook een aandeel in? Je moet toch dingen beter en mooier willen maken? Waar ligt dan precies het verschil tussen acceptatie en passiviteit, berusting en ongeïnteresseerdheid, overgave en luiheid, loslaten en nalatigheid, behulpzaamheid en ondergaan, geen verbetering nastreven en erkennen dat je je moet neerleggen bij de dingen zoals ze zijn? Waar blijft dan je bevlogenheid, betrokkenheid, behulpzaamheid, interactie? En zo zit ik regelmatig bij één of andere ‘hulpverlener’, ziekenhuis, weet ik niet waar, op zoek naar advies. Op zoek naar wat ‘het goede’ is, de beste houding, de juiste insteek.

Ik heb al meerdere keren gemerkt dat ‘hulp’ heel anders kan uitpakken dan bedoeld. Soms komt dat omdat mijn hulpvraag – kennelijk – niet duidelijk is. Soms heb ik het gevoel dat de hulpgever onzeker en overweldigd is, en daarom vasthoudt aan een oplossing die mijn vraag helemaal niet beantwoordt. Of dat doet, omdat ‘ie het misschien gewoon niet weet. Maar uiteindelijk blijf ik vaak achter met mijn eigen conclusie: OK, zij weten het ook niet, ik moet het ZELF oplossen. Niet onaardig bedoeld, het blijkt ook maar gewoon een beroep, het zijn ook mensen, die mensen gaan ook weer naar huis en zitten ook gewoon ‘s avonds voor de televisie. En zeg nou zelf, als je het antwoord hebt, wat is het leven, hoe werkt het, hoe los je alles op, hoe vind je de zin van je bestaan, hoe maak je geluk, … dan ben je toch een grote goeroe en kun je je eigen religie beginnen?!

Terug naar de feiten. Mijn hoofd werkt zó. Of ze het nou hoogbegaafd noemen of het maakt niet uit hoe. Maar ik heb het dag en nacht, en er is geen pilletje voor. En mijn lijf is stuk. Ook al snappen ze nog niet eens precies wat het is, dat diabetes-type-iets, waardoor het komt, hoe je het kunt genezen, hoe je van dag tot dag en op lange termijn je symptomen gegarandeerd onder controle kunt houden. Maar ik heb het. En dat zijn pas twee belangrijke factoren die mijn leven mede bepalen. Er zijn er nog meer. Gebeurtenissen, ervaringen… Dus: wat doe ik ermee? Ik weet toch eigenlijk zelf ook wel dat er geen ‘oplossing’is? Dat is dan het antwoord misschien. Dat ik moet leren om niet te blijven worstelen om het op te lossen, maar een mindset moet vinden, een state-of-mind, ergens op dat vlak van berusten – accepteren – aanvaarden – omarmen – …. Omarmen, dat klinkt mooi!

En dat is dan ook waarom ik dit doe, een beetje bloggen. Aandacht geven aan jezelf, maar ook aan allerlei dingetjes die je zoal tegenkomt. Een bloemetje. Een bijtje. Een wandelingetje. Een liedje. Een zonnestraaltje. Een glimlach. Daar krijg ik energie van, en het leidt me af van al dat ‘verplichte’ zoeken en oplossen. Dan kijk ik weer anders tegen dingen aan. Want gek genoeg blijft het een waarheid als een koe, ook al wil je nog zo graag de hele wereld mooier maken: geluk zit in kleine dingen. Moeten we die grote maar gewoon weglaten. Dat is vandaag mijn zelfhulp. Toch stiekem een beetje een oplossing.