Na het snoeien van de katsura en de bloeiende kronkelhazelaar, laatst, heeft manlief het behoorlijk te pakken. Snotteren, spierpijn, zelfs keelpijn… hooikoorts is geen pretje! De volgende dag komt hij doodop van het werk vandaan, ook al fietst hij met accusteun. Na het eten zegt hij opeens: “Ik denk dat ik maar eens even een testje ga doen…” Omdat ik verwacht dat het gewoon z’n allergieën zijn die opspelen, vraag ik gewoontegetrouw: “Heb je al een pilletje genomen?” Maar goed, we hebben een hele doos met zelftests in de kast liggen, dus ja, doe maar.

Na een minuut staan er al twee dikke roze strepen. Het is dus toch zover… hij heeft corona. De volgende ochtend gelijk naar de GGD. En dezelfde uitslag volgt: positief.

Bizar. Na twee jaar voorzichtig doen, alles met beleid, mondkapjes, ontsmetten, schrale handen, sociaal isolement, uitwijken, ontwijken, togo-koffie… en nu is ie toch te pakken genomen. Hij heeft twee jaar geen winkel van binnen gezien. Bandrepetities moeten afzeggen. Vanuit huis gewerkt. Nou ja, het bekende verhaal. En terwijl zuidelijk Nederland uitbundig carnaval viert, doen wij nog steeds voorzichtig. En vieren het loslaten van de maatregelen alleen heel subtiel met een snelle lunch ergens, onderweg, tijdens een fietstocht. Zou dat onze fout zijn geweest? Want echt, we hebben geen flauw idee waar hij het opgelopen heeft…

Hij wordt ook helemaal niet gebeld voor enig contactonderzoek, ik denk dat ze dat allang hebben opgegeven. Ik moet even opzoeken wat de huidige adviezen zijn voor isolatie en quarantaine, het verandert zo vaak. Goh, dit is dus wat iedereen heeft doorgemaakt… Gek genoeg is er in onze vriendenkring tot nog toe niemand besmet geweest. Toeval? Of, misschien is er een verband, heeft het ermee te maken dat we (bijna) allemaal géén kinderen hebben?

We hebben vorig jaar braaf vaccinaties gehaald, èn nog een booster. Ik heb geen idee of dat verstandig was, of wat de gevolgen op lange termijn zullen zijn. Omdat we beiden tot een risicogroep behoren, hebben we besloten om gewoon maar te gehoorzamen. We staan ieder jaar al netjes op de stoep als we opgeroepen worden om een griepprik te halen, dus deze kan er ook nog wel bij. En nu, tja, nu is het hopen dat het ergens goed voor was. Nu moet blijken of z’n longen deze infectie aankunnen.

We besluiten om het actuele advies op te volgen over isolatie. Een bed op zolder, hij mag de badkamer, ik gebruik de slaapkamer en de benedenverdieping. Ik maak steeds eten en drinken klaar, breng het naar boven, alles weer afdoen, video-app opstarten, en dan zitten we ‘samen’ te eten, kletsend via een schermpje. Dit is best raar. Maar wel fijn dat het kan, zo kan ik ‘m in ieder geval in de gaten houden. Maf hoor… al twee jaar hoor je verhalen, en nu weet je pas wat het is.

De tweede dag heeft hij nog geen koorts. Vooralsnog lijkt het meer op een flinke verkoudheid, met wat griepachtige verschijnselen. Het is geen feest, maar hij heeft genoeg zuurstof, dat is het belangrijkste. Dat schrikbeeld, die naar adem happende mensen in het ziekenhuis, staat nog op m’n netvlies. Niet te vroeg juichen, want het kan ineens omslaan.

Dag drie. Geen verbetering, maar ook geen verslechtering. Dat zie ik dan maar als positief. Volhouden, dit.

De vierde dag lijkt het iets beter te gaan. Weliswaar zijn er momenten van terugval, maar ook momenten waarop hij opgewekt roept: “Ik denk dat ik er nu bijna vanaf ben hoor!” Gevolgd door een hoestbui. Maar, het gaat steeds iets beter en de vijfde dag verdwijnen de klachten, althans, zo goed als. Een testje toont aan dat we wat voorbarig zijn: nog steeds positief.

Een LAT-relatie in één huis, we houden het nog maar even dapper vol. Mondkapjes op de gang. Onze wederzijdse liefdesbetuigingen klinken gedempt door gesloten deuren. Het schema van elkaar mijden in huis wordt een routine. We hebben geluk, het is mooi weer, we kunnen even in de tuin lunchen, samen, ieder aan een eigen kant. We wandelen een stukje, en dat gaat, en de volgende dag fietsen we een stukje.

De tiende dag wagen we het er nog eens op. Negatief! Yay! Alsof je van een lange reis terugkomt, en elkaar eindelijk weer kunt knuffelen… samen aan tafel, samen op de bank, het mag weer. Het logeerbed op zolder kan weer worden opgeborgen. Pfoe… wat een opluchting. Het lijkt erop dat die vage vaccinaties toch hun werk hebben gedaan. We zullen het nooit weten, hoe ziek hij zou zijn geweest.

Verbazingwekkend ook, hoe weinig we sowieso na twee jaar pandemie weten. Over wat wel of niet besmettingsgevaar oplevert (de deurklink?), hoe het zich verspreidt, wanneer je besmettelijk bent geworden en hoe lang daarna je dat nog bent, positief of negatief. Wie het allemaal gehad heeft – al dan niet met enige verschijnselen – en wie het niet gehad heeft maar wel heeft overgedragen. Hoe lang de vaccinaties werken, of ze veilig zijn, wie het grootste risico loopt… Hoe kan het bijvoorbeeld dat ik het niet heb gekregen? Ik test alsmaar negatief. Of heb ik het stiekem al gehad? Heb ik misschien hem besmet zonder het zelf te krijgen, kan dat? En: betekent een doorgemaakte besmetting dat een volgende besmetting net zo verloopt? Of minder erg? Of juist erger?

Nee, het belangrijkste dat we weten is dat we nauwelijks iets (zeker) weten. Onvoorstelbaar, in een tijdperk waarin alles draait om data.

Inmiddels is de boel “vrijgegeven”. Geen maatregelen meer, niemand hoeft meer rekening te houden met een ander. Het lijkt geen toeval dat ik ineens van meer mensen hoor dat ze – ondanks alle voorzichtigheid – nu toch aan de beurt zijn. Voor een grote groep kwetsbare mensen begint het nu pas echt. Het is nu ieder voor zich. En wat als er weer een mutatie rondwaart? Die wèl flink ziekmakend is?

Ik weet even niet of ik blij ben dat ik negatief ben gebleven. Natuurlijk, nu kon ik voor m’n hubbie zorgen. Maar ik weet nog niet wat er met me gebeurt als ik zelf besmet raak. Of ik genoeg antistoffen heb. Wel weet ik dat ik superblij ben dat het met hem goed is afgelopen. En dat we daarmee bevoorrecht zijn. Ook met ons huis, de plek waar we wonen, dat we dit – en afgelopen twee jaar – in dergelijk comfort konden doorstaan. Ik weet heel goed dat overal ter wereld mensen het veel slechter hebben getroffen. En niet alleen wat betreft de pandemie, helaas…

🍀🍀🍀