De laatste tijd heb ik dagelijks vinken op bezoek. Gezellig vind ik die. Ze schuifelen met kleine huppelhipjes over het terras, en scharrelen op de grond onder de boom, om vervolgens weer een struik in te schieten. Of ze fladderen van tak naar tak in de boom, zijn dan weer weg, en dan ineens weer terug. Vandaag zit er eentje op een hoog takje in de katsura lekker te fluiten. Z’n hele lijfje trilt ervan. Hij kijkt steeds tussendoor om zich heen, even controleren hoeveel publiek er is. De kwetterende lijntjes klinken alsof ie een heel verhaal vertelt. Heerlijk.
Dan laat een winterkoninkje zich zien. Oók al van die schatjes! Volgens mij weet ie precies waar de mierennesten zitten, daar langs de rand van het terras. Hij bukt steeds en strekt zich dan weer helemaal uit, steeds afwisselend, ik denk dat ie nèt niet over de plantjes heen kan kijken en toch wil kijken of het ‘veilig’ is. Echt heel schattig… En dat piepkleine staartje! Hij verdwijnt in de border, om even later in de katsura te springen. En dan zit er ineens nog een tweede! Wat leuk, een koppeltje…
Intussen eten de meesjes het spechtenblok weer leeg. Nee, een specht heb ik nog niet gezien. Eigenlijk ook al best een tijdje geen spechten gehoord in de omgeving… het zal de tijd niet zijn. Ik besluit om een stuk te gaan lopen en eens even goed op te letten.
Nog maar net van huis, hoor ik boven me een enthousiast getsjilp en gekwetter. Het is een puttertje, dat even laat horen hoeveel pret hij heeft, zo in z’n eentje. Ik blijf even staan. Het gebruikelijke groepje, waar je ze zo vaak in ziet, is nergens te bekennen. Ik pak m’n fototoestel uit m’n zak, maar – zoals meestal – hij vliegt snel van tak naar tak, tè snel voor mij en m’n cameraatje. Het geeft niet, de glimlach is in the pocket.
Zo’n beetje in elke sloot en ieder weilandje staat wel een reiger tegenwoordig. Toch hebben ze zo’n markante kop, zo’n indringende blik, dat ik het niet kan laten om een plaatje te schieten. Die ogen! Zo apart, hoe die soort van schuin naar beneden kijken, spiedend naar wat lekkers…
Als ik op het ijsvogelpaadje loop (zo hebben we het paadje gedoopt sinds we daar een ijsvogel zagen) hoor ik wat getik. Niet overtuigend, geen echte roffel, maar wel iets spechtachtigs. Er staan verschillende dode bomen met van die typische gaten, en ik heb hier wel eens eerder een specht gezien. Ik loop in slow motion en spied de stammen af…
Ja! Daar zit er eentje! Dat is nou ook toevallig! Ik probeer verwoed om een foto te maken, maar natuurlijk schuifelt hij steeds naar de achterkant van de stam. Dan weer zit er een tak voor, waardoor m’n camera niet goed focust. De laatste klik voordat hij wegvliegt levert een vaag plaatje op, maar wel onmiskenbaar een specht! Dus ze zitten er in ieder geval nog. Nou nog een keertje op bezoek komen in mijn tuintje, met m’n overheerlijke spechtenblok… 😁
14 maart 2022 op 23:29
Guilty as charged. Your English is far better than my Dutch!
15 maart 2022 op 07:42
Haha, well, I’m glad that possibility is available… giving us access to even more information… mjam!!! 😉
12 maart 2022 op 00:51
Dear friend, I am so happy to read about your appreciation of wrens. They are such tricksters aren’t they? Such joie de vivre! Here in Pennsylvania US some migratory birds are coming back. I’ve been seeing robins and tohees. Surely the warblers and catbirds and even humming birds are not far away! I’ve noticed that the cardinals and blue birds are in their mating plumage and the females appear broody. In nature it seems hope is abmivalent to our human troubles. It puts my heart at ease, if not always my my mind. I truly hope you and everyone who reads this is well.
12 maart 2022 op 11:24
Nature is our only saviour, isn’t it…? All those birds you mention, we don’t have them in the Netherlands, I even had to look up a few… fantastic! And hummingbirds… love love love them! As a child, I lived in Glendora, Los Angeles, and we used to have them in the garden…❤️ But here, I think the most colourful bird is the kingfisher.
Happy to have your thoughts and comments here – you probably use google translate to unravel my Dutch gibberish..? 😉
10 maart 2022 op 16:50
De winterkoninkjes zingen momenteel zo mooi, ik heb ze niet in eigen tuin maar onderweg hoor ik ze vaak. Het is heerlijk om zo van de vogels te genieten, de blauwe reiger vind ik iets prehistorisch hebben. En gelukkig zag je toch nog een GBS…grote bonte specht.
10 maart 2022 op 17:06
Prehistorisch, ja! Wij hebben het ook altijd over zo’n “dactylo-rapto-sau-dinges” als ze voorbij vliegen… En die GBS, tja, die woont toch liever daar dan in mijn tuin, en gelijk heeft ie!
10 maart 2022 op 11:02
Oh, wat leuk!
10 maart 2022 op 17:03
Geluk zit maar in een klein vogeltje, hè…? 😉
10 maart 2022 op 08:21
Daar moet je wel heel veel geduld voor gehad hebben! Vogels observeren, da’s één ding. Maar er dan ook nog foto’s kunnen van nemen, chapeau!
Terwijl ik dit schrijf, zijn in de tuin 2 eksters druk bezig een nest te maken. Van aan de ontbijttafel zien we hen druk in de weer.
10 maart 2022 op 09:26
Soms (of eigenlijk heel vaak) lukt het niet en zijn ze me te vlug af. En dan heb ik ook nog een oud en krakkemikkig toestelletje, dat vaak dienst weigert als ik afdruk, en dan moet ik ‘m uit en weer aan zetten, *zucht* … en dan zijn ze allang gevlogen. Maar hij ligt meestal op tafel dus ik kan ‘m wel snel pakken. En nu had ik echt mazzel, met die winterkoninkjes… dat lukt zelden, met die snelle rakkertjes!