“Hoogbegaafd” betekent vaak dat je een beelddenker bent. Dat herken ik wel. En ik praat ook altijd graag met mijn handen. In mijn enthousiasme maak ik vaak veel gebaren om mijn woorden te ondersteunen. Maar ik heb ook hele verhalen in mijn hoofd. Een verhaaldenker, bestaat dat?

Ik bedoel dan dat ik heel veel dingen waarneem en daar meteen iets omheen denk. Dat is die bedrading natuurlijk, het gaat gelijk los daar boven in dat koppie. Het hoeft niks spannends te zijn hoor, al is het maar dat ik gelijk in mijn hoofd aan iemand anders aan het vertellen ben wat ik zie of meemaak. Of is het aan mezelf? Eigenlijk is het één grote blog in mijn hoofd…

Bijvoorbeeld. Ik zie een vogeltje. “Wat is dat voor vogeltje? Is het een mannetje of een vrouwtje? Wat is-t-ie aan het doen? Wat zou ie denken? Waar zou ie wonen? Straks even iets over opzoeken!” En zo gaat het maar door. Ik registreer wat ik op dat moment zie gebeuren alsof ik naar een film zit te kijken. En gelijk de ondertiteling maak. En er een recensie over moet schrijven.

Hetzelfde kan gebeuren als ik gewoon op straat fiets en bij de kruising iemand voorrang verleen. Die daarop reageert. Hup, anekdote door m’n hoofd. Met liefst nog een conclusie erachteraan. “Wat leuk”. “Wat gaaf”. En soms ook: “Wat stom”. En die laatste, dat probeer ik dus te minderen.

Ik probeer vooral stil te staan bij wat er gebeurt, wat ik allemaal ‘waarneem’ in het leven, en wat dat met me doet. Getver, wat klinkt dat soft. Maar het grappige is, dat als ik erbij stilsta hoe mooi en leuk en fijn en wonderlijk dingen zijn, ik me beter voel. En als er dan iets ‘stom’ is, werkt het relativerend om daarover na te denken. Als ik me namelijk af ga zitten vragen waarom ik daar nou chagrijnig van word, of verdrietig, of geïrriteerd, of teleurgesteld, ben ik vaak al afgeleid. Ben ik met mezelf bezig, en blijkt het allemaal niet zo belangrijk. Kan ik bewust mijn gedachten weer op iets anders richten dan op dat ‘stomme’. Op iets leuks bijvoorbeeld.

Niet dat het niet oké is om af en toe even de pest in te hebben hoor. Maar soms is het helemaal niet nodig. Ik begrijp bijvoorbeeld best dat mensen een dagboek gebruiken om lekker van zich af te schrijven. Maar voor mij is in dit geval die switch belangrijk, in de manier van denken. De keuze voor positief in plaats van negatief. Overal een mooi eindje bij proberen te bedenken.

Nou, en zo gaan er dus per dag tientallen blogposts door mijn hoofd. Hele verhalen. Die ik lang niet allemaal opschrijf, laat staan post. Maar het heeft wel mijn bewuste waarneming veranderd, dat bloggen. Ik ben me bewuster van alles wat er door mijn hoofd gaat, en op een andere manier. Het voelt in ieder geval als een vooruitgang. Ik ben er zelf steeds verbaasd over, dat mijn grappig bedoelde zelfhulpblog gewoon echt zo werkt.

(Zou HB misschien ook kunnen staan voor HoofdBlogger?) 😂

Als toegift nog een paar interessante links over beelddenken:

https://www.debeelddenker.nl/test-het-zelf/ben-jij-een-beelddenker

https://beeldenbrein.nl/is-een-hoogbegaafde-altijd-een-beelddenker/

https://www.smartease.nl/hoogbegaafd/beelddenken/