Mijn zelfhulp is stuk. Het wil even niet meer. Ik hang in een soort vacuüm. Of juist in een confettiwolk van versnipperde gedachten. En ik denk dat het zomaar zou kunnen komen omdat ik teveel blogs lees.

Lekker een beetje bloggen heeft me afgelopen anderhalf jaar veel opgeleverd. Mijn gedachten ordenen, ze een positieve draai geven, iets van me af schrijven wat me dwars zit, of gewoon een eind weg kletsen over dingen waar ik blij van word. Over tekenen, over de natuur, over zomaar iets. In dezelfde periode dat ik ben gaan bloggen, ben ik ook begonnen met al dat tekenen, en met twitteren over tekenen. Ik merkte toen dat het superinteressant is om over de schouder mee te kijken bij andere tekenfanaten. En zo bedacht ik dat het ook wel eens interessant zou kunnen zijn om andere blogs te lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Volgen die hap! Alleen vult mijn wordpress reader zich nu dagelijks met een aardige hoeveelheid blogposts, die ik allemaal wil lezen.

Eigenlijk is dat niet zo handig. Want ik probeer juist om meer rust in m’n hoofd te krijgen. En nu vult ie zich met allerlei gedachten van anderen. Superleuk hoor, dat wel. Maar ik merk ook dat het me vaak aan het denken zet. Hé, dat heb ik ook! (En misschien zelfs al geschreven en ook nog gepost…) Hm, dat ik heb ik nou helemaal niet. Of toch? Interessant, daar ga ik iets over opzoeken. En soms reageer ik ook nog op zo’n blog. Op de één of andere manier is het toch leuk om even een contactmomentje-op-afstand te hebben op dat digitale netwerk. Zeker als ik mezelf herken…😊

Maar… mijn eigen blog blijft leeg. Ik verlies mezelf in de prachtige schrijfsels van anderen. En vergeet dan om het gesprek met mezelf te voeren, en daarmee mijn gedachten te structureren. Maar… hoe lullig het ook klinkt, het is juist mijn bedoeling om te leren om me minder aan te trekken van de mening van anderen. Althans, in zoverre dat ik me niet meer geforceerd aan wil passen in een poging om geaccepteerd te worden. Ik wil mezelf kunnen zijn, wie dat ook is. Ook al ben ik weird, ook al wijk ik af. Natuurlijk wil ik graag een leuk persoon zijn – wie wil dat nou niet 😉 – maar het begint bij het ontdekken wie ik nou ben en dat dan accepteren.

Terwijl ik dit opschrijf, bedenk ik dat het me wel degelijk iets oplevert, al dat lezen van andere blogs. Want op het moment dat ik iets ‘herken’, helpt dat stiekem toch weer een beetje om mezelf te accepteren. Want ik ben kennelijk niet de enige. Of als ik lees hoe anderen met hun eigen rariteiten omgaan… dat doet mij dan ook weer goed. En een beetje lachen is sowieso altijd leuk – vooral om jezelf! 🤣

En dus heb ik ineens weer iets om te posten. En weer iets geleerd over mezelf.

En wie weet geldt dat ook voor iemand anders….

Wie weet.