Gevleugelde vriendjes (9) – Welkom in mijn herfsttuintje!

Ik sta voor het raam om nog een laatste straaltje zon op m’n gezicht op te vangen, voordat de wolken het heerlijke licht weer blokkeren. Onder de appelboom zie ik een merel scharrelen, die tussendoor steeds met een schuin koppie naar achteren kijkt, mij in de gaten houdend. Ja, denk ik dan, dat moet een heerlijk stekkie zijn, daar onder die boom. Overal liggen er kleine sierappeltjes, afgevallen blad, de aarde onder de afstervende hosta, alles vol met met allerlei torretjes, slakken, wormen… Hij lijkt er gelukkig mee.

Een moment later komt de zanglijster kijken. Ik beschouw hem inmiddels als ‘onze’ lijster, want hij komt iedere dag. Meestal een druifje pikkend, of wat rondschooiend in de border. Nu zit hij, kennelijk nieuwsgierig, te kijken wat die merel daar allemaal zit te eten, en hij komt dichterbij. Op hetzelfde moment zie ik vanaf de andere kant ook iets bewegen: een winterkoninkje. Zo cute zijn die… maar snel! Het lukt me zelden om ze te fotograferen. Hij hipt met snelle sprongetjes van hier naar daar, aan de andere kant van de boom.

De zanglijster besluit om nog een stapje naar voren te hupsen, waarop zowel de merel als het winterkoninkje verschrikt opvliegen. Twee tellen later bedenkt de merel zich weer en fladdert brutaal naar de lijster toe, die snel de veiligheid van de pieris opzoekt.

Hoe leuk is het, gaat er door m’n hoofd, dat zich hier een hele wereld afspeelt, zo achter m’n huis. Het is ook hún tuin. Zij wonen hier óók, of ergens in de buurt…. maar het is dus ook hún wereld, mijn tuin. Hoe leuk is het, om daaraan te kunnen bijdragen. Zorgen dat al die beestjes daar wat te scharrelen hebben, dat ze er kunnen eten, nestelen, ruziën om een druif… Ik word er blij van.

Wat dat betreft ben ik dubbel blij dat onze druif de ophoging heeft overleefd! De hele dag zijn de druiventrossen goed voor uiteenlopend bezoek. Eerst waren de nazomerse wespen voortdurend halfdronken bezig met het één voor één uithollen van de vruchtjes.

Nu zorgt die druif voor een komen en gaan van allerlei vogels, zo leuk!

En de groep beukjes die ik heb uitgedund tot één halve struik, blijkt een groot succes! Om beurten nemen de gevleugelde vriendjes plaats op een tak, vanwaaruit ze mooi de boel kunnen overzien. Het roodborstje is er natuurlijk weer, om z’n koninkrijk te verdedigen, maar ook de lijster zit er graag. En pas zat er een schattig zwartkop vrouwtje – die ik in eerste instantie niet wist te herkennen, want ze heeft een bruinoranje kop…?! Maar gelukkig is internet behulpzaam.😉

Ja, het is superfijn, een klein stukje natuur bij huis, met al die gratis huisdieren….😃