2020. Het wordt een heel ander jaar dan voorzien. Hier worden later boeken over geschreven en films over gemaakt. En wij zitten er middenin.

Tja, ik had plannen. Helaas moeten die de koelkast in. Het belangrijkste is nu even: overleven, en dat met zoveel mogelijk mensen. Maar het brengt ook een bepaalde rust. Je moet nu ècht in het nu leven. Het heeft geen enkele zin om iets te willen plannen.

Is dit de wraak van de natuur? Die z’n ruimte terugeist? Die de reset button gebruikt? We willen maar niet luisteren. En nu zien we zomaar, noodgedwongen proefondervindelijk, wat de gevolgen zijn van het even stilleggen van de industrie rond Wuhan en in Noord-Italië. Op satellietbeelden van de NASA is een ongelooflijke reductie in uitstoot van stikstofdioxide te zien. Helder water in de kanalen van Venetië, terugkerende zwanen en dolfijnen. Nu blijkt nog eens, met de snelle verspreiding, welke belachelijke hoeveelheid reisbewegingen we normaalgesproken maken. Hoeveel we op pad zijn, hoeveel we consumeren.

Meer dan ooit blijkt hoe belangrijk het is om samen te werken in de wereld. En hoe belangrijk mensen zijn. Ook wordt het duidelijker dan ooit welke rol je sociale contacten spelen in je leven: die van je werk, vrienden, familie. Dit is het uur van de waarheid. Wie toont zich een goed leider? Wie durft het op te nemen voor de mens, ten koste van politieke, economische, financiële belangen? Wie is er transparant? Wie is er eerlijk? Wie is er sociaal? Sommigen hebben te veel angst en worden inefficiënt of asociaal, anderen te weinig, en worden baldadig of lachen het weg.

Maar ondertussen, die maatregelen, die zijn voor mij… Daar ben ik dankbaar voor. Ik dacht eigenlijk dat ik de sterke was. Ik heb het er altijd over dat ik de wereld wil redden. En nu moet ik zelf gered worden. Ik behoor tot een risicogroep. Ik heb altijd gedacht dat ik onverwoestbaar was, nooit ziek, altijd maar doorgaan… totdat ik in 2013 plotseling auto-immuundiabetes kreeg. Ineens is toen alles veranderd. Want ik kan wel denken: ik ben sterk, ik kan dit wel aan, ik word niet ziek, maar dat dacht ik toen ook. En nu ben ik gewoon een chronische patiënt. Met een stuk lagere overlevingskans bij besmetting. Oeps.

En dan die informatiestroom, 24 uur per dag. Aan de ene kant is het voor mij verslavend, informatie verzamelen, getallen, statistieken, maar tegelijkertijd maakt het me knettergek. Zo veel onjuistheden, zo veel fake berichten. En mijn hoofd draait overuren. Ik kom niet eens aan het schrijven toe. Heeft het wel zin?

En nu ben ik dan toch even gaan zitten. Even de gedachten ordenen. Dit zullen nog niet de laatste zijn… maar ik moet het tussendoor ‘van me af schrijven’. Zo ben ik bijvoorbeeld een lijstje aan het bijhouden van de lichtpuntjes, de positieve kanten van deze ellende. Positieve gedachten zijn altijd belangrijk om gezond te blijven, van lijf en geest! Dat heb ik nu wel even nodig.