Gevleugelde vriendjes (16) – Het buffet is weer geopend!

Het is kil en nattig, en de bladeren beginnen sneller te verkleuren. Tijd om weer vriendjes te maken in de tuin! Want ik wil natuurlijk wel wat te zien hebben in de winter. Ze moeten dus precies weten waar ze iets lekkers kunnen halen: hier!

De dennenappels vullen heeft geen zin als het zo regent, die klappen dan snel dicht door het vocht. Ook het kooitje met een voerbakje is wat lastig, daar moet ik nog een bakje voor knutselen waar het water doorheen loopt, anders hebben ze vogelzaadsoep. De pinda’s kunnen wel, en de vetbollen… tja, ideaal is het niet met die regen, maar goed.

De eerste dag dat het buffet weer geopend is, is het stilletjes. Grappig, ik zie af en toe een meesje in de boom zitten, hips, een takje dichterbij, nog een takje, kijkend met een schuin koppie alsof ie zich afvraagt wat is dat nou weer voor een ding? Haha, jij bent hier nog niet bekend, jij bent zeker een jonkie van dit jaar…?

De tweede dag is het een gekkenhuis. Het roodborstje. Koolmeesjes. Pimpelmeesjes. Een heggenmus. Een winterkoninkje. En natuurlijk de grote jongens: eksters, kauwen, duiven, halsbandparkieten. En hij is er ook weer zowaar: meneer de specht! Joepie!

Dat met die grote vogels, dat vind ik wel een lastige. Met veel kabaal komen ze fladderend op de voersilootjes zitten en hakken er op los. Vaak weten ze zelfs zo’n ding open te breken! En binnen no time zijn er gewoon drie vetbollen doorheen. Jemig, doe effe rustig! Ach, ze hebben ook trek, dat snap ik. En één ekster of kauw die in een youtube-filmpje slimme of schattige dingen doet: ik vermaak me prima, leuke beesten. Maar dat plundergedrag… Het is net een beetje aan het afnemen nu de druif bijna kaal is. Alles zat de hele tijd onder de troep, vogelpoep, druivenpulp, pitten… En nu heb ik ze weer teruggehaald.

Het is wel schattig, die dikke duif waagt zich niet aan het balanceren op een vetbol, die scharrelt gewoon de hele tijd eronder, heen en weer, stukjes oppeuzelen die de wildebrassen in de rondte gooien. Het grappige is ook, dat als ik zwaaiend voor het raam sta om de garden gangs weg te jagen, de duif meestal gewoon blijft zitten… Alsof ie denkt: dat is niet tegen mij, ik ben braaf… 😉

Weer eens een kwestie van accepteren, vrees ik. Zolang er iets over blijft voor de kleintjes, blijf ik de silo’s bijvullen. Als ze maar wèl alles wat ze op de grond gooien óók opeten, want ik hoef geen rattenplaag in m’n tuin!

Hoe doe je dat eigenlijk, vogels voeren zonder dat je er een plaag bij krijgt? Kan dat überhaupt?