Het stormt als een gek… Ciara heet ze. En Dennis komt er achteraan. Het is de natuur. Maar niet zo leuke natuur. Sowieso baal ik altijd van stormschade: m’n Spaanse vuurpot kapot, m’n skimmia in pot over het terras uitgespreid, alles zwart… Maar dan nog iets. De vogeltjes. Waar blijven die?
Het is een vast ritueel, elke dag een lekker tussendoortje voor de vogeltjes regelen. Noten, zaadjes en vet gaan op een schaaltje, op de grond of in een dennenappel. Er valt dus eigenlijk altijd wat te zien aan rondfladderende gevleugelde vriendjes. Maar jemig, die storm… hoe doen ze dat nu? De wind waait ook echt in vlagen, dus af en toe zie je op een stiller moment ineens een paar kleintjes voorbij komen. Ik vraag me af wat er gebeurt als ze net van de ene boom naar de andere vliegen en er komt zo’n windvlaag van 120 km per uur langs…
De voederplekjes blijven dan ook zo goed als leeg. Letterlijk, want het strooivoer waait gewoon weg. De brutale eksters durven het nog wel aan in de wind, en wagen zich zelfs aan m’n dennenappels. In een poging om de meesjes en andere kleintjes te helpen, zet ik op een wat meer beschutte plek een schaaltje neer met een stevige vetbol en wat noten, met een mandje erover. Alsof dat de eksters weerhoudt…. niet echt. Maar ze moeten wat meer moeite doen. Ze zijn bijdehand, het lijkt wel of ze expres altijd minimaal met z’n tweeën komen – soms zelfs met 3 of 4 – zodat ze de boel in de gaten kunnen houden als er ééntje zich in het ‘kooitje’ waagt!
Ik hou het van tijd tot tijd in de gaten, maar ik denk dat de kleintjes het te eng vinden, zo dicht bij het huis. Ze verschijnen wel af en toe aan de dennenappels, daar kunnen ze zich kennelijk goed genoeg aan vasthouden. De turkse tortel, de weduwnaar – komt ook kijken bij het schaaltje. Ik lig in een deuk, zoals ie wel 20 rondjes eromheen loopt, zo van: ‘daar is iets lekkers, maar hoe kom ik er bij?!?’, z’n hoofd door de spijltjes steekt, geschrokken weer terugtrekt want het is eng, en uiteindelijk er bovenop gaat zitten. Die open kant, dat is dus te moeilijk voor ‘m.
Er komt wel een vinkje op bezoek, die blijft lekker dicht bij de grond en peuzelt wat zaadjes op die uit de dennenappels zijn gevallen. Gezien de wat fletse kleur denk ik dat het een dame is. Valt me nu pas op dat ze een gestreept koppie heeft…
Maar de rest? Even googlen levert een antwoord zoals je dat zelf ook al bedenkt: vogels zoeken een schuilplaats als het stormt. Interessant vind ik wel dat ze het schijnen aan te voelen komen, dus dat ze vooraf al flink eten. Slim!
Waaien ze gelijk ook wat minder hard weg! 🤣
Nou, voor mij mag het nu wel weer wat rustiger met die wind. Komen m’n gevleugelde vriendjes tenminste weer aan hun trekken…😊
Wat vind jij?