Gevleugelde vriendjes (1) – Voeren!

Beloofd is beloofd: ik zou iets maken voor de tuinvogeltjes. Iedere dag gooi ik wat voer neer en stukjes walnoot, en dat levert een hele rij aan gevleugelde vriendjes op. Natuurlijk zie ik dan weer de nodige problemen die opgelost moeten worden. Maar ik blijf rustig: stap voor stap aanpakken…

Het eerste probleem waar ik tegenaan loop, is dat er water blijft staan in het stenen schaaltje waar ik het voer op gooi. Ik verdeel het voer altijd over de grond en de tafel, zodat er voor verschillende vogels een veilig plekje is om te peuzelen. Maar als het geregend heeft – en dat doet het hier nogal eens 😉 – wordt het voer in het schaaltje helemaal soppig. Waarom zijn er geen voerbakjes met gaatjes of zo?!

Na wat speurwerk vind ik een mini kunststof zeefje. Best nog wel lastig; de meeste kunststof zeven zijn veel te groot en theezeefjes zijn meestal van metaal… Maar het lukt dus uiteindelijk. Met een draadje bind ik die aan een stronk van m’n druivenrank, wat voer en nootjes erin… Tadaa! En nu maar afwachten of het werkt.

Al gauw verschijnen de meesjes; de grotere vogels lijken het iets te riskant te vinden op dat wiebelige zeefje… Mooi, dat was precies de bedoeling! Zelfs het roodborstje lukt het. Dat roodborstje, dat al een tijdje bij ons woont, krijgt binnenkort een eigen blogpost! 😁

Zo. First problem solved.

Het volgend puzzeltje is het bedenken van een alternatief voor die groene plastic voernetjes. Ik heb ergens gelezen dat vogeltjes erin kunnen blijven hangen, en goed voor het milieu is het ook niet. In Vogels en zo schreef ik al over het idee (gelezen op discovery) om iets met dennenappels te doen. Zo gezegd… De eerste dennenappel vul ik met een prutje gemaakt van een halfgesmolten vetbal met wat extra vogelvoer en nootjes erdoor. Ik knoop ‘m in de boom, en maar weer afwachten…

Nu het buffet de hele dag geopend is, blijven ze komen. De meesjes, het roodborstje, en zelfs een spreeuw – die met z’n lange snavel nog net iets verder komt om de dieper weggestopte nootjes eruit te vissen – hangt aan het koordje capriolen te maken. Echt superleuk!

Na een week is de dennenappel behoorlijk leeggegeten, maar ook zorgt de regen ervoor dat ‘ie zich steeds meer sluit. Naar binnen dus en op de verwarming om te drogen. Een nieuwe dennenappel ligt al klaar. Deze heb ik volgesmeerd met voer en nootjes in vogelpindakaas. En ook die valt in de smaak!

De tafel en de grond blijven populair bij de grotere vogels, zoals eksters, kraaien en kauwen. Iedere dag komt er een stel turkse tortels gezellig saampjes ontbijten, maar… Er is er nu nog maar eentje. Eén van de twee had een beetje vreemd uitstaande veertjes op een bult rond z’n hals, alsof ‘ie ziek was. En op een dag lag het hele terras vol met duivenveertjes… Dus het zou zomaar kunnen dat ‘ie zich heeft laten pakken door een buurkat 😢

De parkieten blijven vooral interesse houden in de sierappeltjes. Die voeren zichzelf wel.

Hoe ik er nou voor kan zorgen dat die katten geen slachtoffers maken door mijn vogelbuffet, weet ik nog niet. Ik loop regelmatig met water te gooien, maar ja, ze moeten toch ook zelf opletten… Voorlopig zie ik in ieder geval een vaste kliek gevleugelde vriendjes langskomen, heel gezellig, en oefen ik met m’n compactcamera op onscherpe foto’s! 😋