Het hagelt en sneeuwt en waait, brrrr. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik minder dan een week geleden nog in m’n bikini in de tuin heb gelegen… Als ik nu – zo vroeg mogelijk – even boodschappen ga doen, trek ik m’n volle winteruitrusting aan. Bizar. Ik ben moe, heb veel aan m’n hoofd, maak me zorgen en heb daar ook nog eens een goede reden voor (en dat laatste is gelukkig niet altijd zo, grijns)… en dit winterse weer helpt niet! Ik dwing mezelf om me te herinneren dat ik toch echt waanzinnig heb lopen genieten van de sneeuw in februari. Maar nu ben ik toe aan lente. En snel! En aan hoop, en goed nieuws…

Heel eventjes breekt onverwachts de zon door, nèt als ik terugfiets. Als ik weer thuis ben, ruim ik snel de boodschappen op en pak het dagelijkse ontbijt voor de vogels. En besluit dat ze, omdat het zo koud is, ook een nieuwe pindakaas-dennenappel krijgen.

Terwijl ik die sta op te hangen in de kronkelhazelaar, in het straaltje-zon-tussen-de-hagelbuien-door, klinkt er een oorverdovend gefluit achter me. Jemig, die is enthousiast! En als ik omkijk, zit er op een paar meter afstand een winterkoninkje, me brutaal aankijkend, staartje parmantig in de lucht, snaveltje wijdopen, kèihard z’n deuntje fluitend, alsof ie me in m’n gezicht schreeuwt: Goeiemorgeeeeeeeeen!!!

Voor een momentje vergeet ik m’n gepieker. Haha, ja zó kan het ook!

Dankjewel voor deze vrolijke begroeting… Ik beloof dat ik nog even een glimlach voor je vasthou. En hier heb je een extra handje voer. Dat heb je verdiend.